Mr. Collins was not left long to the silent contemplation of his successful love; for Mrs. Bennet, having dawdled about in the vestibule to watch for the end of the conference, no sooner saw Elizabeth open the door and with quick step pass her towards the staircase, than she entered the breakfast-room, and congratulated both him and herself in warm terms on the happy prospect of their nearer connexion. Mr. Collins received and returned these felicitations with equal pleasure, and then proceeded to relate the particulars of their interview, with the result of which he trusted he had every reason to be satisfied, since the refusal which his cousin had stedfastly given him would naturally flow from her bashful modesty and the genuine delicacy of her character.

காலின்ஸ், அவனுடைய வெற்றிகரமான காதலைப்பற்றி, வெகுநேரம் அமைதியான சிந்தனையில் ஆழ வேண்டிய அவசியம் ஏற்படவில்லை. ஏனெனில் காலின்ஸ்--எலிஸாவின் சந்திப்பின் முடிவைக் காண்பதற்காக அறைக்கு வெளியே வேறு வேலையின்றி காத்திருந்த திருமதி. பென்னட், எலிசபெத் அறையிலிருந்து வெளியேறி அவளைத் தாண்டி மாடிப்படியை நோக்கி செல்வதைப் பார்த்து, காலைச் சிற்றுண்டி அறைக்குள் நுழைவதற்குள், அவர்கள் இருவரும் நெருங்கி வருவது குறித்து, இருவரையும் பாராட்டினாள். காலின்ஸ் அந்த பாராட்டுக்களை ஏற்றுக் கொண்டு பதிலுக்கு திருமதி. பென்னட்டிற்கு தனது பாராட்டுக்களைத் தெரிவித்தான். அவர்கள் சந்திப்பின் விவரங்களைக் கூறிவிட்டு, எலிஸாவின் அடக்கம் மற்றும் நளினமான குணம் காரணமாக, தன்னுடைய யோசனையை அவள் ஏற்க மறுத்தாலும் முடிவு திருப்திகரமாக இருக்கும் என நம்புவதாக கூறினான்.

This information, however, startled Mrs. Bennet; she would have been glad to be equally satisfied that her daughter had meant to encourage him by protesting against his proposals, but she dared not to believe it, and could not help saying so.

ஆனால் இந்த செய்தி திருமதி. பென்னட்டை திடுக்கிடச் செய்தது; -- அவனுடைய வேண்டுகோளை எதிர்ப்பதன்மூலம் அவனை எலிசபெத் ஊக்குவித்திருந்தால் அவள் சந்தோஷப்பட்டிருப்பாள். ஆனால் அவளால் இப்படி இருக்கும் என நம்ப முடியவில்லை. அதை வெளியே சொல்லாமலிருக்கவும் முடியவில்லை.

"But depend upon it, Mr. Collins," she added, "that Lizzy shall be brought to reason. I will speak to her about it myself directly. She is a very headstrong, foolish girl, and does not know her own interest; but I will make her know it."

“லிசிக்குப் புரிய வைத்துவிடுவோம் என்று நம்புங்கள் காலின்ஸ். இதைப்பற்றி நானே அவளிடம் நேரில் பேசுகிறேன். அவள் மிகவும் உறுதி படைத்தவள். ஆனால் முட்டாளாக இருக்கிறாள். எது நல்லது என அவளுக்குத் தெரியவில்லை. ஆனால் நான் அவளுக்குப் புரிய வைக்கிறேன்.”

"Pardon me for interrupting you, madam," cried Mr. Collins; "but if she is really headstrong and foolish, I know not whether she would altogether be a very desirable wife to a man in my situation, who naturally looks for happiness in the marriage state. If, therefore, she actually persists in rejecting my suit, perhaps it were better not to force her into accepting me, because if liable to such defects of temper, she could not contribute much to my felicity."

“குறுக்கிடுவதற்கு மன்னிக்க வேண்டும்” என்ற காலின்ஸ் “நான் இயற்கையாகவே திருமணத்தில் சந்தோஷத்தை எதிர்நோக்குபவன் அப்படிப்பட்டவனாகிய எனக்கு உண்மையில் அவள் உறுதி படைத்தவளாகவும், முட்டாளாகவும் இருந்தால் ஒரு விரும்பத்தக்க மனைவியாக இருப்பாளா எனத் தெரியவில்லை. அவள் உண்மையாகவே என்னை நிராகரித்திருந்தால், என்னை ஏற்றுக் கொள்ளச் சொல்லி அவளைக் கட்டாயப்படுத்தாமல் இருப்பது நல்லது என நான் நினைக்கிறேன். ஏனென்றால் இம்மாதிரி சுபாவம் உள்ளவளால் எனக்கு சந்தோஷத்தைத் தர முடியாது.”

"Sir, you quite misunderstand me," said Mrs. Bennet, alarmed. "Lizzy is only headstrong in such matters as these. In everything else she is as good-natured a girl as ever lived. I will go directly to Mr. Bennet, and we shall very soon settle it with her, I am sure."

“நீ என்னை தவறாக புரிந்துக் கொண்டிருக்கிறாய். லிசி இந்த மாதிரி விஷயங்களில் மட்டும்தான் உறுதியாக இருப்பாள். மற்றபடி அவள் நல்லவள்தான். நான் நேராக திரு. பென்னட்டிடம் செல்கிறேன். நாங்கள் இருவரும் அவளிடம் பேசி, விரைவில் ஒரு தீர்மானத்திற்கு வருவோம் என்பது உறுதி.”

She would not give him time to reply, but hurrying instantly to her husband, called out as she entered the library, "Oh! Mr. Bennet, you are wanted immediately; we are all in an uproar. You must come and make Lizzy marry Mr. Collins, for she vows she will not have him, and if you do not make haste he will change his mind and not have her."

காலின்ஸ் பதில் சொல்வதற்கு நேரம் அளிக்காமல், கணவரை நோக்கி நூலகம் விரைந்தாள். “ திரு. பென்னட், நீங்கள் உடனே வரவேண்டும். நாங்கள் ஒரே அமளியில் இருக்கிறோம். நீங்கள் வந்து லிசியிடம் பேசி காலின்ஸை மணக்க, சம்மதிக்க வைக்க வேண்டும். அவள் அதற்கு மறுக்கிறாள். நீங்கள் உடனடியாக செயல்படாவிட்டால் அவன் மனம்மாறி அவளை ஏற்க மாட்டான்.”

Mr. Bennet raised his eyes from his book as she entered, and fixed them on her face with a calm unconcern which was not in the least altered by her communication.

திரு. பென்னட் புத்தகத்திலிருந்து கண்களை உயர்த்தி, அமைதியாக, ஒருவித அக்கறையும் இல்லாமல் அவளை நோக்கினார். அவள் பேசியதைக் கேட்டும் அவரது முகபாவம் மாறவில்லை.

"I have not the pleasure of understanding you," said he, when she had finished her speech. "Of what are you talking?"

அவள் பேசி முடித்தவுடன், “நீ சொல்வது எனக்குப் புரியவில்லை. நீ எதைப்பற்றி பேசுகிறாய்?”

"Of Mr. Collins and Lizzy. Lizzy declares she will not have Mr. Collins, and Mr. Collins begins to say that he will not have Lizzy."

“காலின்ஸ் மற்றும் லிசியைப்பற்றிதான் பேசுகிறேன். லிசி, காலின்ஸை ஏற்க மறுக்கிறாள். காலின்ஸும் அவளை ஏற்றுக் கொள்ள முடியாது என்று சொல்ல ஆரம்பித்திருக்கிறான்.”

"And what am I to do on the occasion? -- It seems an hopeless business."

“அப்படியானால் இனிமேல் செய்வதற்கு ஒன்றுமில்லை எனத் தெரிகிறது. இதில் நான் என்ன செய்ய வேண்டும்?”

"Speak to Lizzy about it yourself. Tell her that you insist upon her marrying him."

“நீங்களே லிசியிடம் இதைப்பற்றி பேசுங்கள். அவனைத் திருமணம் செய்துக் கொள்ள வேண்டும் என்று கூறுங்கள்.”

"Let her be called down. She shall hear my opinion."

“அவளைக் கீழே கூப்பிடு. என் கருத்தை அவள் கேட்கட்டும்.”

Mrs. Bennet rang the bell, and Miss Elizabeth was summoned to the library.

திருமதி. பென்னட் மணியை அடித்து, எலிஸாவை நூலகத்திற்கு வரவழைத்தாள்.

"Come here, child," cried her father as she appeared. "I have sent for you on an affair of importance. I understand that Mr. Collins has made you an offer of marriage. Is it true?" Elizabeth replied that it was. "Very well -- and this offer of marriage you have refused?"

“இங்கே வா, குழந்தாய், ஒரு முக்கியமான விஷயத்திற்காக நான் உன்னை அழைக்கச் சொன்னேன். காலின்ஸ் உன்னை திருமணம் செய்து கொள்ள உன் விருப்பத்தை கேட்டதாக அறிந்தேன். அது உண்மையா?” ஆம் என்றாள் எலிசபெத். “சரி -- நீ அதை மறுத்து விட்டாயா? ”

"I have, sir."

“ஆமாம்.”

"Very well. We now come to the point. Your mother insists upon your accepting it. Is not it so Mrs. Bennet?"

“மிகச் சரி. நாம் இப்பொழுது விஷயத்திற்கு வருவோம். உன் தாயார் நீ இதற்கு சம்மதிக்க வேண்டும் என வற்புறுத்துகிறாள். அப்படித்தானே திருமதி. பென்னட்?”

"Yes, or I will never see her again."

“ஆமாம். இல்லையேல் நான் அவளை மீண்டும் பார்க்கவே மாட்டேன்.”

"An unhappy alternative is before you, Elizabeth. From this day you must be a stranger to one of your parents. Your mother will never see you again if you do not marry Mr. Collins, and I will never see you again if you do."

“ஒரு வருந்தத்தக்க விஷயம் உன்முன் உள்ளது எலிசபெத். இன்று முதல் உன் பெற்றோர்களில் ஒருவருக்கு நீ அந்நியமாகிவிடுவாய். நீ காலின்ஸை திருமணம் செய்து கொள்ளாவிட்டால் உன் தாயார் உன்னைப் பார்க்கமாட்டாள், நீ அவனை திருமணம் செய்து கொண்டால் நான் உன்னை மீண்டும் பார்க்க மாட்டேன்”என்று கூறினார்.

Elizabeth could not but smile at such a conclusion of such a beginning; but Mrs. Bennet, who had persuaded herself that her husband regarded the affair as she wished, was excessively disappointed.

எப்படியோ ஆரம்பித்து, எப்படியோ முடிந்த இவ்விஷயத்தை நினைத்து எலிஸாவால் சிரிக்காமலிருக்க முடியவில்லை. ஆனால் தான் விரும்பியவாறு தன் கணவரும் செயல்படுவார் என்று எதிர்பார்த்த திருமதி. பென்னட் மிகவும் ஏமாற்றம் அடைந்தாள்.

"What do you mean, Mr. Bennet, by talking in this way? You promised me to insist upon her marrying him."

“இம்மாதிரி பேசுகிறீர்களே திரு. பென்னட், இதற்கு என்ன அர்த்தம்? காலின்ஸை திருமணம் செய்து கொள்ளச் சொல்லி அவளை வற்புறுத்துவேன் என வாக்களித்தீர்களே.”

"My dear," replied her husband, "I have two small favours to request. First, that you will allow me the free use of my understanding on the present occasion; and secondly, of my room. I shall be glad to have the library to myself as soon as may be."

“எனதருமை திருமதி. பென்னட், எனக்கு இரண்டு உதவிகள் செய்ய வேண்டுகிறேன். முதலில் நான் சுதந்திரமாக செயல்பட்டு ஒரு முடிவு எடுக்க எனக்கு அனுமதியளிக்க வேண்டும். இரண்டாவதாக இந்த நூலகத்தில் நான் மாத்திரம் இருக்க விரும்புகிறேன்.”

Not yet, however, in spite of her disappointment in her husband, did Mrs. Bennet give up the point. She talked to Elizabeth again and again; coaxed and threatened her by turns. She endeavoured to secure Jane in her interest; but Jane, with all possible mildness, declined interfering; and Elizabeth, sometimes with real earnestness, and sometimes with playful gaiety, replied to her attacks. Though her manner varied, however, her determination never did.

தன் கணவரின் செயல் ஏமாற்றத்தை அளித்தாலும், திருமதி. பென்னட் இந்த விஷயத்தை இத்துடன் விடவில்லை. மீண்டும் மீண்டும் எலிஸபெத்திடம் நயமாகவும், பயமுறுத்தியும் பேசி சம்மதிக்க வைக்க முயற்சி செய்தாள். இதற்கு ஜேனையும் துணைக்கு அழைக்க முயன்றாள். ஆனால் ஜேன் இதில் குறுக்கிட பணிவாக மறுத்துவிட்டாள். எலிசபெத்தும், சில சமயம் விளையாட்டாகவும், சில சமயம் தீவிரமாகவும் தாயாரின் தாக்குதலுக்கு பதில் அளித்தாள். பதிலளித்த முறை மாறினாலும் அவள் தன் முடிவில் உறுதியாக இருந்தாள்.

Mr. Collins, meanwhile, was meditating in solitude on what had passed. He thought too well of himself to comprehend on what motive his cousin could refuse him; and though his pride was hurt, he suffered in no other way. His regard for her was quite imaginary; and the possibility of her deserving her mother's reproach prevented his feeling any regret.

இதற்கிடையில் காலின்ஸ் நடந்தவற்றை மௌனமாக அசை போட்டவாறு இருந்தான். அவனைப்பற்றி மிக உயர்வாக நினைத்திருந்ததால், எந்த காரணத்திற்காக தன்னை நிராகரித்தாள் என அவனால் யூகிக்க முடியவில்லை. அவனுடைய கர்வத்திற்கு அடி விழுந்திருந்தாலும் வேறு எந்த விதத்திலும் அவன் பாதிக்கப்படவில்லை. எலிசபெத்தை காதலிப்பதாக நினைத்திருந்தான். அவள், தனது தாயாருடைய கோபத்திற்கு ஆளாக நேரிடும், ஆனால் அது அவளுக்கு அவசியம்தான் என நினைத்ததால், அவனுக்கு வருத்தம் ஏதும் வரவில்லை.

While the family were in this confusion, Charlotte Lucas came to spend the day with them. She was met in the vestibule by Lydia, who, flying to her, cried in a half-whisper, "I am glad you are come, for there is such fun here! What do you think has happened this morning? -- Mr. Collins has made an offer to Lizzy, and she will not have him."

குடும்பம் இத்தகைய குழப்பத்தில் இருந்தபோது சார்லெட் லூகாஸ், அவர்களுடன் தங்குவதற்காக வந்தாள். வீட்டு வாசலிலேயே அவளைப் பார்த்த லிடியா, அவளிடம் விரைந்து வந்து தணிவான குரலில், “நீ வந்தது எனக்கு மிக்க மகிழ்ச்சி. ஏனென்றால் இங்கு அத்தகைய வேடிக்கை நடந்து கொண்டிருக்கிறது. இன்று காலை என்ன நடந்தது தெரியுமா? காலின்ஸ் லிசியைத் திருமணம் செய்து கொள்ள சம்மதம் கேட்டான். ஆனால் அவள் மறுத்துவிட்டாள்.”

Charlotte had hardly time to answer before they were joined by Kitty, who came to tell the same news; and no sooner had they entered the breakfast-room, where Mrs. Bennet was alone, than she likewise began on the subject, calling on Miss Lucas for her compassion, and entreating her to persuade her friend Lizzy to comply with the wishes of all her family. "Pray do, my dear Miss Lucas," she added in a melancholy tone, "for nobody is on my side, nobody takes part with me; I am cruelly used, nobody feels for my poor nerves."

அதற்கு சார்லெட் பதில் அளிப்பதற்குள், அதே செய்தியை சொல்வதற்காக கிட்டி அங்கு வந்தாள். அவர்கள் காலைச் சிற்றுண்டி அறைக்குள் நுழைந்தவுடன் அங்கு தனியே இருந்த திருமதி. பென்னட் அச்செய்தியை பற்றியே பேச ஆரம்பித்தாள். மிஸ். லூகாஸை அழைத்து, தன் மேல் ஏதேனும் பரிதாபம் இருந்தால் தனது தோழி லிசியிடம் சென்று, குடும்பத்தின் விருப்பத்தை பூர்த்தி செய்ய அவளை சம்மதிக்க வைக்குமாறு கேட்டுக் கொண்டாள். “எனதருமை லூகாஸ், யாரும் என் பக்கம் இல்லை. யாரும் என்னுடன் சேர்வதில்லை. என்னை மோசமாக நடத்துகிறார்கள். எனக்காக யாரும் அனுதாபப்படவில்லை” என்றாள்.

Charlotte's reply was spared by the entrance of Jane and Elizabeth.
ஜேனும், எலிசபெத்தும் அங்கு வந்ததால், சார்லெட் பதிலேதும் கூறவில்லை.

"Ay, there she comes," continued Mrs. Bennet, "looking as unconcerned as may be, and caring no more for us than if we were at York, provided she can have her own way. But I tell you what, Miss Lizzy -- if you take it into your head to go on refusing every offer of marriage in this way, you will never get a husband at all -- and I am sure I do not know who is to maintain you when your father is dead. I shall not be able to keep you -- and so I warn you. I have done with you from this very day. I told you in the library, you know, that I should never speak to you again, and you will find me as good as my word. I have no pleasure in talking to undutiful children. Not that I have much pleasure, indeed, in talking to anybody. People who suffer as I do from nervous complaints can have no great inclination for talking. Nobody can tell what I suffer! But it is always so. Those who do not complain are never pitied."

“எதைப்பற்றியும் கவலைப்படாமல், நம்மைப்பற்றிய அக்கறையும் இல்லாமல் வருகிறாள் பார். நான் ஒன்று சொல்கிறேன் லிசி, இந்த மாதிரி எல்லா திருமண வாய்ப்புகளையும் மறுத்துக் கொண்டே வந்தால் உனக்கு ஒரு கணவன் கிடைக்கவே மாட்டான். உன் தந்தையின் காலத்துக்குப் பிறகு யார் உன்னை வைத்துக் காப்பாற்றுவார்கள் என்று எனக்குத் தெரியவில்லை. என்னால் உன்னை வைத்துக் கொள்ள முடியாது. அதனால் நான் உன்னை எச்சரிக்கிறேன், இன்றுடன் உன்னுடைய உறவை நான் முடித்துக் கொள்கிறேன். நூலகத்திலேயே, நான் இனி உன்னுடன் பேச மாட்டேன் என்று கூறினேன். அது உண்மை. கடமையை மறந்த குழந்தைகளிடம் பேசுவதில் எனக்கு ஒரு சந்தோஷமும் கிடையாது. ஏன், யாரிடமும் பேசுவதில் எனக்கு ஒரு சந்தோஷமும் கிடையாது. என்னைப்போல நரம்பு பிரச்சினைகளில் கஷ்டப்படுபவர்களுக்குப் பேச வேண்டும் என்கின்ற ஆசையே இருக்காது. நான் எவ்வளவு கஷ்டப்படுகிறேன் என்று யாரும் சொல்ல முடியாது. ஆனால் குறைபட்டுக் கொள்ளாதவர்கள் மேல் எப்பொழுதுமே பச்சாதாபம் எழாது.”

Her daughters listened in silence to this effusion, sensible that any attempt to reason with or sooth her would only increase the irritation. She talked on, therefore, without interruption from any of them, till they were joined by Mr.Collins, who entered with an air more stately than usual, and on perceiving whom she said to the girls, "Now, I do insist upon it, that you, all of you hold your tongues, and let Mr. Collins and me have a little conversation together."

என்ன சமாதானம் சொன்னாலும், அது அவள் எரிச்சலை அதிகப்படுத்தும் என்பதால், அவளது பெண்கள் மௌனமாக அவளது புலம்பலைக் கேட்டுக் கொண்டிருந்தனர். அதனால், காலின்ஸ் எப்பொழுதும் இல்லாத கம்பீரத்துடன் அங்கு வரும்வரை எந்தவித தடங்கலும் இல்லாமல் பேசிக்கொண்டிருந்தாள். அவனைக் கண்டதும் திருமதி. பென்னட் தனது பெண்களிடம், “நீங்கள் எல்லோரும் வாயை மூடிக் கொண்டிருங்கள், நானும் காலின்ஸும் சிறிது பேச வேண்டும்” என்றாள்.

Elizabeth passed quietly out of the room, Jane and Kitty followed, but Lydia stood her ground, determined to hear all she could; and Charlotte, detained first by the civility of Mr. Collins, whose inquiries after herself and all her family were very minute, and then by a little curiosity, satisfied herself with walking to the window and pretending not to hear. In a doleful voice Mrs. Bennet thus began the projected conversation: -- "Oh! Mr. Collins!"

எலிசபெத் அமைதியாக அறையைவிட்டு வெளியேறினாள். ஜேனும், கிட்டியும் பின் தொடர்ந்தனர். லிடியா அவர்கள் பேசுவதைக் கேட்பதற்காக அங்கேயே நின்றாள். காலின்ஸ், சார்லெட் பற்றியும், அவளது குடும்பத்தைப் பற்றியும் விரிவாக விசாரித்ததால், மரியாதை கருதி அங்கிருந்து செல்வதற்கு தயக்கம் காட்டிய அவள், பிறகு ஆர்வம் காரணமாய் ஜன்னல் அருகே சென்று அவர்கள் பேசுவதைக் கேட்காததுபோல் நின்று கொண்டிருந்தாள். சோகமான குரலில் திருமதி. பென்னட் பேச ஆரம்பித்தாள் - “ஓ! திரு. காலின்ஸ்!”

"My dear madam," replied he, "let us be for ever silent on this point. Far be it from me," he presently continued, in a voice that marked his displeasure, "to resent the behaviour of your daughter. Resignation to inevitable evils is the duty of us all; the peculiar duty of a young man who has been so fortunate as I have been in early preferment; and I trust I am resigned. Perhaps not the less so from feeling a doubt of my positive happiness had my fair cousin honoured me with her hand; for I have often observed that resignation is never so perfect as when the blessing denied begins to lose somewhat of its value in our estimation. You will not, I hope, consider me as shewing any disrespect to your family, my dear madam, by thus withdrawing my pretensions to your daughter's favour, without having paid yourself and Mr. Bennet the compliment of requesting you to interpose your authority in my behalf. My conduct may, I fear, be objectionable in having accepted my dismission from your daughter's lips instead of your own. But we are all liable to error. I have certainly meant well through the whole affair. My object has been to secure an amiable companion for myself, with due consideration for the advantage of all your family, and if my manner has been at all reprehensible, I here beg leave to apologise."

“எனதருமை மேடம், நாம் இனி இவ்விஷயத்தைப்பற்றி பேச வேண்டாம். உங்களுடைய மகளின் நடத்தையைக் கண்டு என்னால் கோபப்பட முடியாது. அது என்னால் முடியாது. சில கெட்டவைகள் நமது வாழ்க்கையில் நடக்கும். நாம் பொறுத்துக் கொண்டு போக வேண்டும். இதுவரை எல்லாம் நல்லதாகவே நடந்திருக்கும் எனக்கு, இதனையும் ஏற்றுக் கொண்டுதான் ஆக வேண்டும். தங்களுடைய மகள் சம்மதித்திருந்தால் நான் சந்தோஷப்பட்டிருப்பேன். ஆனால் நிராகரிப்பும் ஒரு பெரிய விஷயமல்ல என என் மனம் நினைக்க ஆரம்பித்தவுடன், அவ்வளவு வருத்தம் ஏற்படவில்லை. எலிசபெத்தை வற்புறுத்த வேண்டாம், நானே விலகிவிடுகிறேன். அவளை சம்மதிக்க வைக்கும்படி உங்களை கேட்காததற்கு மன்னிக்கவும். நான் உங்களை அவமரியாதை செய்வதாக நினைக்க வேண்டாம். உங்கள் வாயிலிருந்து அல்லாமல் உங்கள் மகளிடமிருந்து எனக்கு மறுப்பு வந்ததை பார்த்து நான் நடந்து கொள்வது உங்களுக்குப் பிடிக்காமல் இருக்கலாம். நாம் அனைவருமே தவறு செய்ய நேரிடலாம். நான் இந்த விஷயத்தில் நல்லதையே நினைத்தேன். உங்கள் குடும்ப நலனைக் கருதி, எனக்கு ஒரு இணக்கமான துணையை பெறுவதுதான் எனது குறிக்கோள். இதில் நான் ஏதேனும் தவறு செய்திருந்தால் என்னை மன்னிக்க வேண்டுகிறேன்” என்று முடித்தான்.