Mr. Bennet was among the earliest of those who waited on Mr. Bingley. He had always intended to visit him, though to the last always assuring his wife that he should not go; and till the evening after the visit was paid she had no knowledge of it. It was then disclosed in the following manner: -- Observing his second daughter employed in trimming a hat, he suddenly addressed her with –

பிங்கிலியை சந்திக்கச் செல்ல மாட்டேன் என்று சொன்னாலும் அவரை முதலில் சந்திக்கச் சென்றவர் திரு. பென்னட்தான். ஆனால் தான் சந்தித்த விஷயத்தை அன்று மாலை வரை வீட்டில் உள்ளவர்களுக்கு சொல்லவில்லை. சொல்ல வந்தபோதும் அதை வெளியிட்ட விதமே வேறு. இரண்டாவது மகள் தன்னுடைய தொப்பியை சீர் செய்து கொண்டிருந்த பொழுது அவளை நோக்கி -

"I hope Mr. Bingley will like it, Lizzy."

“லிசி, திரு. பிங்கிலிக்கு இத்தொப்பி பிடிக்கும் என நினைக்கிறேன்.”

"We are not in a way to know what Mr. Bingley likes," said her mother resentfully, "since we are not to visit."

“நாம்தான் அவரை சென்று சந்திக்கப் போவதில்லையே, அப்படியிருக்கும்பொழுது அவருக்கு என்ன பிடிக்கும் என எப்படி நமக்குத் தெரியும்” என்று வெறுப்பாகச் சொல்கிறாள் திருமதி. பென்னட்.

"But you forget, mama," said Elizabeth, "that we shall meet him at the assemblies, and that Mrs. Long has promised to introduce him."

“ஆனால் நீ ஒன்றை மறந்து விடுகிறாய் அம்மா, நாம் எல்லோரும் நடனமாட சேருமிடத்தில் அவரை சந்திக்கத்தானே போகிறோம், திருமதி. லாங்க் அவரை நமக்கு றிமுகப்படுத்துவதாக வாக்களித்திருக்கிறாரே” என்றாள் எலிசபெத்.

"I do not believe Mrs. Long will do any such thing. She has two neices of her own. She is a selfish, hypocritical woman, and I have no opinion of her."

“திருமதி. லாங்க் மீது எனக்கு அவ்வளவு நம்பிக்கை கிடையாது. அவருக்கே தனது சகோதரரின் பெண்கள் இருவர் உள்ளனர். மேலும் பொய்மையும், சுயநலமும் படைத்த அவள் மீது எனக்கு நல்ல அபிப்பிராயம் கிடையாது” என்றாள் திருமதி.பென்னட்.

"No more have I," said Mr. Bennet; "and I am glad to find that you do not depend on her serving you."

திரு. பென்னட் அதற்கு “எனக்கும் அவள் மீது நல்ல அபிப்பிராயம் கிடையாது. நீ அவளை நம்பாமல் இருப்பது எனக்கு மிகவும் சந்தோஷமாக உள்ளது” என்றார்.

Mrs. Bennet deigned not to make any reply, but, unable to contain herself, began scolding one of her daughters.

இதற்கு எந்த பதிலும் தராதபோதிலும், தன்னை கட்டுப்படுத்திக் கொள்ள முடியாத திருமதி. பென்னட் தனது ஒரு மகளை திட்ட ஆரம்பித்தாள்.

"Don't keep coughing so Kitty, for Heaven's sake! Have a little compassion on my nerves. You tear them to pieces."

“கிட்டி, தயவு செய்து உன் இருமலை நிறுத்து. என்னால் தாங்கிக் கொள்ளவே முடியவில்லை.”

"Kitty has no discretion in her coughs," said her father; "she times them ill."

“என்ன செய்வது? நேரம் காலம் தெரியாமல் அவள் இருமுகிறாள்”என்றார் திரு. பென்னட்.

"I do not cough for my own amusement," replied Kitty fretfully. "

“என்னுடைய சந்தோஷத்திற்காகவா நான் இருமுகிறேன்” என்றாள் கிட்டி எரிச்சலுடன்.

“When is your next ball to be, Lizzy?"

“லிசி, உங்களுடைய அடுத்த நடனம் எப்பொழுது?”

"To-morrow fortnight."

“பதினைந்து நாட்களுக்குப் பிறகு.”

 

"Aye, so it is," cried her mother; "and Mrs. Long does not come back till the day before; so it will be impossible for her to introduce him, for she will not know him herself."

“அப்படியா, அதற்கு முதல் நாள்தானே திருமதி. லாங்க் ஊரிலிருந்து வருகிறார். அவளுக்கு திரு.பிங்கிலியைப் பற்றி எதுவும் தெரிந்திருக்க முடியாதே, பின் எப்படி எனக்கு அவரை அறிமுகப்படுத்த முடியும்” என வியக்கிறாள் திருமதி. பென்னட்.

"Then, my dear, you may have the advantage of your friend, and introduce Mr. Bingley to her."

“அப்படி எனில் நீ, திருமதி லாங்கிற்கு பிங்கிலியை அறிமுகப்படுத்தி விடு.”

"Impossible, Mr. Bennet, impossible, when I am not acquainted with him myself; how can you be so teazing?"

“முடியாது திரு. பென்னட், முடியாது. எனக்கு அவரைப் பற்றி எதுவும் தெரியாதபொழுது நான் எப்படி அறிமுகப்படுத்த முடியும். ஆனாலும் நீங்கள் என்னை மிகவும் கேலி செய்கிறீர்கள்.”

"I honour your circumspection. A fortnight's acquaintance is certainly very little. One cannot know what a man really is by the end of a fortnight. But if we do not venture somebody else will; and after all, Mrs. Long and her neices must stand their chance; and, therefore, as she will think it an act of kindness, if you decline the office, I will take it on myself."

“நீ மிகவும் உஷாராகத்தான் இருக்கிறாய். ஆம். பதினைந்து நாட்கள் பழக்கத்தில் ஒருவரை தெரிந்து கொள்ள முடியாதுதான். ஆனால் நாம் விலகிக் கொண்டால் வேறு எவரேனும் இச்சந்தர்ப்பத்தை பயன்படுத்திக் கொண்டு விட்டால் என் செய்வது. நீ இதனை செய்தால் திருமதி. லாங்கின் சகோதரர் மகள்களுக்காக நீ அக்கறை எடுத்துக் கொண்டதாக அவர்கள் நினைக்க வாய்ப்புண்டு. உன்னால் முடியாது எனில் நான் இதை செய்கிறேன்.”

The girls stared at their father. Mrs. Bennet said only, "Nonsense, nonsense!"

பெண்கள் தகப்பனாரை வியப்பாகப் பார்த்தனர். திருமதி. பென்னட்டால் “முட்டாள்தனம், முட்டாள்தனம்” என்று மட்டுமே சொல்ல முடிந்தது.

"What can be the meaning of that emphatic exclamation?" Cried he. "Do you consider the forms of introduction, and the stress that is laid on them, as nonsense? I cannot quite agree with you there. What say you, Mary? For you are a young lady of deep reflection, I know, and read great books and make extracts."

“இதற்கு என்ன அர்த்தம் என்று புரியவில்லை. ஒருவரை மற்றவருக்கு அறிமுகப்படுத்துவதில் என்ன முட்டாள்தனம் இருக்கிறது. மேரி, நீ என்ன சொல்கிறாய்? நீ தான் அழகாக சிந்திப்பவளாயிற்றே, நிறைய புத்தகங்கள் படிக்கிறாய். அதிலிருந்து ஏதேனும் சில கருத்துக்களை எழுதி வைத்துக் கொண்டிருப்பாயே.”

Mary wished to say something very sensible, but knew not how.

மேரிக்கு ஏதாவது அர்த்தமுள்ளதாக கூற வேண்டும் என்று தோன்றியது. ஆனால் எப்படி சொல்வது எனப் புரியவில்லை.

"While Mary is adjusting her ideas," he continued, "let us return to Mr. Bingley."

“சரி, மேரி யோசிக்கட்டும். நாம் திரு. பிங்கிலியைப் பற்றி பேசுவோம்” என்றார் திரு. பென்னட்.

"I am sick of Mr. Bingley," cried his wife.

“போதும், அவரைப் பற்றி பேசியது” கத்தினாள் திருமதி. பென்னட்.

"I am sorry to hear that; but why did not you tell me so before? If I had known as much this morning I certainly would not have called on him. It is very unlucky; but as I have actually paid the visit, we cannot escape the acquaintance now."

“அப்படியா, எனக்கு இதைக் கேட்கவே கஷ்டமாக இருக்கிறதே, இப்படி என்று முன்பே தெரிந்திருந்தால் நான் இன்று காலை அவரை சென்று சந்தித்திருக்கவே மாட்டேனே. ஆனால் இனி எதுவும் செய்ய முடியாது. நான் அவரை சென்று பார்த்து விட்டு வந்து விட்டதால் அவரை எதிர்கொண்டுதான் ஆக வேண்டும்.”

The astonishment of the ladies was just what he wished; that of Mrs. Bennet perhaps surpassing the rest; though, when the first tumult of joy was over, she began to declare that it was what she had expected all the while.

எல்லோரும் ஆச்சரியத்தில் மூழ்கினர். இதுதான் திரு.பென்னட் ஆசைப்பட்டதும். ஆனால் திருமதி. பென்னட்டால் தன்னுடைய வியப்பை அடக்கிக் கொள்ளவே முடியவில்லை. சற்று அமைதியானவுடன் திருமதி. பென்னட், தான் இதைத்தான் இவ்வளவு நேரமும் எதிர்பார்த்ததாக கூறுகிறாள்.

"How good it was in you, my dear Mr. Bennet! But I knew I should persuade you at last. I was sure you loved your girls too well to neglect such an acquaintance. Well, how pleased I am! And it is such a good joke, too, that you should have gone this morning, and never said a word about it till now."

“நீங்கள் மிகவும் நல்லவர் திரு. பென்னட்! நான் சொல்வதை நீங்கள் கேட்பீர்கள் என எனக்கு தெரியும். உங்கள் பெண்கள் மீது உங்களுக்கு கரிசனம் உண்டு என எனக்குத் தெரியும். உங்களால் இவ்வளவு நல்ல சம்பந்தத்தை புறக்கணிக்க முடியாது. எனக்கு மிகவும் திருப்தியாக இருக்கிறது. ஆனாலும் காலையில் சென்றுவிட்டு வந்ததைப்பற்றி இதுவரை மூச்சு விடாமல் இருந்தது ஆச்சரியம்தான்.”

"Now, Kitty, you may cough as much as you chuse," said Mr. Bennet; and, as he spoke, he left the room, fatigued with the raptures of his wife.

“கிட்டி, நீ இப்பொழுது எவ்வளவு வேண்டுமானாலும் இருமலாம்” என்றபடியே மனைவியின் அலாதியான சந்தோஷத்தைப் பார்த்து களைத்த திரு.பென்னட் அவ்விடத்தை விட்டு அகலுகிறார்.

"What an excellent father you have, girls!" Said she, when the door was shut. "I do not know how you will ever make him amends for his kindness; or me either, for that matter. At our time of life it is not so pleasant, I can tell you, to be making new acquaintance every day; but for your sakes, we would do any thing. Lydia, my love, though you are the youngest, I dare say Mr. Bingley will dance with you at the next ball."

“எனதருமை பெண்களே, எவ்வளவு நல்ல தகப்பனார் உங்களுக்குக் கிடைத்திருக்கிறார். நீங்கள் எப்படி அவருக்கு பிரதி உபகாரம் செய்யப் போகிறீர்கள் என எனக்குத் தெரியவில்லை. ஏன் எனக்கு கூடத்தான். எங்களுடைய இந்த வயதில் புதியவர்களை சந்திப்பது என்பது எங்களுக்குப் பிடிக்காத விஷயம். ஆனால் இன்று உங்களுக்காக நாங்கள் எதுவும் செய்வோம். லிடியா, நீ எல்லோரையும்விட வயதில் சிறியவளாக இருந்தாலும் திரு.பிங்கிலி உன்னுடன்தான் நடனமாடுவார் என நான் உறுதியாக நம்புகிறேன்.”

"Oh!" Said Lydia stoutly, "I am not afraid; for though I am the youngest, I'm the tallest."

“அப்படியா, நான் தயார். வயதில் சிறியவளாக இருந்தாலும் நான் உயரமானவள்.”

The rest of the evening was spent in conjecturing how soon he would return Mr. Bennet's visit, and determining when they should ask him to dinner.

பிங்கிலி எப்பொழுது தங்களது இல்லத்திற்கு வருவார் என்பதிலும், என்று அவருக்கு விருந்து கொடுக்கலாம் என்று தீர்மானிப்பதிலுமே மீதி மாலைப் பொழுது கழிந்தது.