"I hope, my dear," said Mr. Bennet to his wife, as they were at breakfast the next morning, "that you have ordered a good dinner to-day, because I have reason to expect an addition to our family party."

மறுநாள் காலை சிற்றுண்டியின் பொழுது திரு. பென்னட் அவர் மனைவியிடம் “இன்று இரவு விருந்திற்கு நான் ஒருவரை எதிர்பார்ப்பதால், நீ நல்ல விருந்துக்கு ஏற்பாடு செய்வாய் என நம்புகிறேன்” என்றார்.

"Who do you mean, my dear? I know of nobody that is coming, I am sure, unless Charlotte Lucas should happen to call in -- and I hope my dinners are good enough for her. I do not believe she often sees such at home."

“யாரைச் சொல்கிறீர்கள்? நம் வீட்டிற்கு யாரேனும் வருகிறார் எனில் சார்லெட் லூகாஸாகத்தான் இருக்கும். அவளுக்கு நம் வீட்டு உணவு நன்றாகத்தான் இருக்கும். அவர்கள் வீட்டில் இதைப்போல் பார்க்க முடியாது.”

"The person of whom I speak is a gentleman, and a stranger."

“நான் எதிர்பார்ப்பது ஒரு புதிய ஆண்மகன்.”

Mrs. Bennet's eyes sparkled. "A gentleman and a stranger! It is Mr. Bingley, I am sure. Why, Jane -- you never dropt a word of this; you sly thing! Well, I am sure I shall be extremely glad to see Mr. Bingley. -- But -- good lord! How unlucky! There is not a bit of fish to be got to-day. Lydia, my love, ring the bell. I must speak to Hill this moment."

திருமதி. பென்னட்டின் கண்கள் மின்னின. “ஓர் ஆண்மகன் அதுவும் புதிய நபர்! நிச்சயம் பிங்கிலிதான். ஏன் ஜேன், இதைப்பற்றி நீ எதுவும் சொல்லவில்லை , நீ இரகசியமானவள்தான். பிங்கிலியை சந்திப்பதில் நான் மிக்க சந்தோஷமடைவேன் என்பது நிச்சயம். ஆனால் என்ன துரதிர்ஷ்டம் , சிறிதளவு மீன்கூட நம் வீட்டில் இல்லையே. லிடியா அந்த அழைப்பு மணியை அழுத்து, நான் உடனடியாக ஹில்லிடம் பேச வேண்டும்.”

"It is not Mr. Bingley," said her husband; "it is a person whom I never saw in the whole course of my life."

“இவர், பிங்கிலி கிடையாது”என்ற அவளது கணவர் “என்னுடைய வாழ்க்கையில் இதுவரை சந்திக்காத நபர்”என்றார்.

This roused a general astonishment; and he had the pleasure of being eagerly questioned by his wife and five daughters at once.

இது மிகப் பெரிய ஆச்சரியத்தை அளித்தது. அவரது மனைவியும், பெண்களும் யார் அந்த நபர் என்பதைப் பற்றி கேள்வி கேட்க ஆரம்பித்தனர்.

After amusing himself some time with their curiosity, he thus explained. "About a month ago I received this letter; and about a fortnight ago I answered it, for I thought it a case of some delicacy, and requiring early attention. It is from my cousin, Mr. Collins, who, when I am dead, may turn you all out of this house as soon as he pleases."

அவர்களுடைய ஆர்வத்தை சிறிது நேரம் ரசித்த அவர், விளக்கலானார். “ஒரு மாதம் முன்பு எனக்கு இக்கடிதம் கிடைத்தது. இது ஒரு நாசுக்கான விஷயம், உடனே கவனம் செலுத்த வேண்டும் என்பதால், இதற்கு பதினைந்து நாட்களுக்கு முன் பதில் எழுதினேன். இக்கடிதம் எனது உறவினன் திரு. காலின்ஸிடமிருந்து வந்துள்ளது. நான் இறந்த பிறகு அவன் நினைத்தால் உங்கள் எல்லோரையும் இந்த வீட்டைவிட்டு வெளியேற்ற முடியும்.”

"Oh! My dear," cried his wife, "I cannot bear to hear that mentioned. Pray do not talk of that odious man. I do think it is the hardest thing in the world, that your estate should be entailed away from your own children; and I am sure, if I had been you, I should have tried long ago to do something or other about it."

“அடடா”என்ற அவர் மனைவி “அந்த மனிதனைப் பற்றி பேச வேண்டாம், என்னால் தாங்க முடியவில்லை. உங்கள் சொத்து உங்களுடைய குழந்தைகளுக்கு இல்லாமல் வேறு யாருக்கோ செல்வதுபோல ஒரு கொடுமை இவ்வுலகத்தில் இல்லை. உங்கள் இடத்தில் நான் இருந்திருந்தால் இதை மாற்ற ஏதாவது செய்திருப்பேன்” என்றாள்.

Jane and Elizabeth attempted to explain to her the nature of an entail. They had often attempted it before, but it was a subject on which Mrs. Bennet was beyond the reach of reason, and she continued to rail bitterly against the cruelty of settling an estate away from a family of five daughters, in favour of a man whom nobody cared anything about.

இதைப்பற்றி தங்கள் தாயாருக்கு விளக்க ஜேனும், எலிசபெத்தும் எவ்வளவோ முயன்றனர். இதற்கு முன்பும் பலமுறை இதைப்பற்றி புரிய வைக்க முயற்சி செய்தபோதும் திருமதி. பென்னட்டால் அதை புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை. அவரது ஐந்து மகள்களுக்கில்லாமல் யாருக்கும் தெரியாத ஒருவருக்கு இவ்வாறு சொத்து செல்வதைப் பற்றி புலம்பிக் கொண்டே இருந்தாள்.

"It certainly is a most iniquitous affair," said Mr. Bennet, "and nothing can clear Mr. Collins from the guilt of inheriting Longbourn. But if you will listen to his letter, you may perhaps be a little softened by his manner of expressing himself."

“இது அநியாயம்தான். லாங்க்பர்னை, காலின்ஸ் பெறுவதில் எந்தவித மாற்றமும் இல்லை. ஆனால் நீ இக்கடிதத்தை படித்தால் அவனைப் பற்றிய உன் அபிப்பிராயம் சற்றே மாறலாம் என்றார்”திரு. பென்னட்.

"No, that I am sure I shall not; and I think it was very impertinent of him to write to you at all, and very hypocritical. I hate such false friends. Why could not he keep on quarrelling with you, as his father did before him?"

“அப்படி என் அபிப்பிராயத்தை மாற்றிக் கொள்ள வாய்ப்பே கிடையாது. இவ்வாறு உங்களுக்கு கடிதம் எழுதுவது அவமரியாதையும், பொய்மையும் நிறைந்த ஒரு செயல். இதுபோன்ற பொய்யான நண்பர்களை எனக்குப் பிடிக்காது. தந்தையைப் போலவே இவனும் சண்டை போட்டுக் கொண்டே இருந்திருக்கலாமே.”

"Why, indeed; he does seem to have had some filial scruples on that head, as you will hear."

“இவனுக்கு சண்டை போடும் விருப்பமில்லை“என கடிதத்தை படிக்க ஆரம்பித்தார்.

"Hunsford, near Westerham, Kent, 15th October.

ஹன்ஸ்போர்ட், வெஸ்டர்ஹாம் அருகில், கென், 15th, October

"DEAR SIR, -- The disagreement subsisting between yourself and my late honoured father always gave me much uneasiness, and since I have had the misfortune to lose him, I have frequently wished to heal the breach; but for some time I was kept back by my own doubts, fearing lest it might seem disrespectful to his memory for me to be on good terms with any one, with whom it had always pleased him to be at variance. -- "There, Mrs. Bennet." -- My mind, however is now made up on the subject, for having received ordination at Easter, I have been so fortunate as to be distinguished by the patronage of the Right Honourable Lady Catherine de Bourgh, widow of Sir Lewis de Bourgh, whose bounty and beneficence has preferred me to the valuable rectory of this parish, where it shall be my earnest endeavour to demean myself with grateful respect towards her Ladyship, and be ever ready to perform those rites and ceremonies which are instituted by the Church of England. As a clergyman, moreover, I feel it my duty to promote and establish the blessing of peace in all families within the reach of my influence; and on these grounds I flatter myself that my present overtures of goodwill are highly commendable, and that the circumstance of my being next in the entail of Longbourn estate will be kindly overlooked on your side, and not lead you to reject the offered olive-branch. I cannot be otherwise than concerned at being the means of injuring your amiable daughters, and beg leave to apologise for it, as well as to assure you of my readiness to make them every possible amends -- but of this hereafter. If you should have no objection to receive me into your house, I propose myself the satisfaction of waiting on you and your family, Monday, November 18th, by four o'clock, and shall probably trespass on your hospitality till the Saturday se'nnight following, which I can do without any inconvenience, as Lady Catherine is far from objecting to my occasional absence on a Sunday, provided that some other clergyman is engaged to do the duty of the day. -- I remain, dear sir, with respectful compliments to your lady and daughters, your well-wisher and friend, "William Collins."

அன்புடையீர்,

உங்களுக்கும், காலம் சென்ற என் தகப்பனாருக்கும் இடையே இருந்த கருத்து வேறுபாடு எப்பொழுதும் என் மன அமைதியைக் கெடுத்த வண்ணம் இருக்கிறது. அவரை இழக்கும் துரதிர்ஷ்டம் ஏற்பட்டதிலிருந்து இந்த விரிசலை சரி செய்ய விருப்பப்பட்டேன். ஆனால் எனது தகப்பனார் யாரிடம் கருத்து வேறுபாடு கொண்டிருந்தாரோ அதனை சரி செய்வதன் மூலம் அவருக்கு அவமரியாதையை தந்துவிடுவேனோ என்ற தயக்கமும் இருந்ததால் நான் சிறிது காலம் பேசாமல் இருந்தேன். ஆனால் தாராள மனப்பான்மையும், பெருந்தன்மையும் வாய்ந்த லேடி காதரின்கீழ் இருக்கும் சர்ச்சில் பாதிரியாராக நியமிக்கப்பட்டபின், அதனுடைய பணிகளை ஆற்றுவதில், நான் கடமை தவறாது செயல்படுவதாக இருக்கிறேன். பாதிரியாராக, நான் என்னைச் சுற்றியுள்ள குடும்பங்களில் அமைதியை நிலைநாட்ட பாடுபடுவேன். இந்த நல்லெண்ணம் என்னிடம் இருப்பதில் நான் பெருமைப்படுகிறேன். லாங்க்பர்ன் சொத்தின் வாரிசாக என்னை நினைக்காமல், என்னுடைய நல்லெண்ணத்தைப் பாராட்டி என்னை ஏற்றுக் கொள்ளும்படி கேட்டுக் கொள்கிறேன். உங்களுடைய பெண்களுக்கு என்னால் கஷ்டம் ஏற்படுவதால், அதற்காக நான் மன்னிப்புக் கேட்டுக் கொண்டு அதற்கு ஈடாக பிராயச்சித்தம் செய்ய தயாராக உள்ளேன். இதைப்பற்றி பிறகு பார்த்துக் கொள்ளலாம். தங்களுக்கு எந்தவித ஆட்சேபணையும் இல்லையெனில் நவம்பர் 18 அன்று மாலை நான்கு மணிக்கு அங்கு வந்து, இரண்டு வாரங்கள் தங்கிச் செல்லலாம் என்றிருக்கிறேன். நான் இங்கு இல்லாத ஞாயிறு அன்று வேறு ஒரு பாதிரியாரிடம் பொறுப்பை ஒப்படைத்துவிட்டு வருவதால் லேடி காதரின் எந்தவித மறுப்பும் தெரிவிக்கவில்லை. உங்களது மனைவி, மக்களை கேட்டதாகச் சொல்லி விடைபெறும்,

தங்கள் நலம் விரும்பி

காலின்ஸ்.

"At four o'clock, therefore, we may expect this peace-making gentleman," said Mr. Bennet, as he folded up the letter. "He seems to be a most conscientious and polite young man, upon my word, and I doubt not will prove a valuable acquaintance, especially if Lady Catherine should be so indulgent as to let him come to us again."

“மாலை நான்கு மணிக்கு இவ்விளைஞனை எதிர்பார்க்கலாம்” என்ற திரு. பென்னட், “நேர்மையும், மரியாதையும் மிக்க இளைஞன்போல் தோன்றுகிறது. லேடி காதரின் அனுமதி அளித்தால் அவன் ஒரு நல்ல நண்பனாக இருப்பான் என்பதில் சந்தேகமில்லை”என்றார்.

"There is some sense in what he says about the girls, however, and if he is disposed to make them any amends, I shall not be the person to discourage him."

“நம் பெண்களைப் பற்றி அவன் கூறியது உண்மைதான். ஏதேனும் பிராயச்சித்தம் செய்வதாக இருந்தால் நான் அதற்கு தடையாக இருக்க மாட்டேன்” என்றாள் திருமதி. பென்னட்.

"Though it is difficult," said Jane, "to guess in what way he can mean to make us the atonement he thinks our due, the wish is certainly to his credit."

“அவன் என்ன பிராயச்சித்தம் செய்யப் போகிறான் என புரியவில்லை. இது அவனுடைய நல்லெண்ணத்தை காண்பிக்கிறது” என்றாள் ஜேன்.

Elizabeth was chiefly struck with his extraordinary deference for Lady Catherine, and his kind intention of christening, marrying, and burying his parishioners whenever it were required.

லேடி காதரினுடைய விருப்பத்திற்கு அவன் கொடுக்கும் முக்கியத்துவமும், பாதிரியாராக இருந்து பெயரிடும் விழாவிற்கும், திருமணம் செய்து வைப்பதிலும், இறுதிச் சடங்குகளை செய்வதிலும் அவன் காட்டுவதாகச் சொல்லும் அக்கறையும் எலிசபெத்திற்கு மிக ஆச்சரியத்தை அளித்தது.

"He must be an oddity, I think," said she, "I cannot make him out. There is something very pompous in his style. -- And what can he mean by apologizing for being next in the entail? -- We cannot suppose he would help it if he could. -- Can he be a sensible man, sir?"

“அவன் ஒரு விநோதமானவன் என நான் நினைக்கிறேன்”என்ற எலிசபெத், “அவனை சரியாக புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை. அவனிடம் தற்பெருமை இருக்கிறது போலுள்ளது. அவன்தான் அடுத்த வாரிசு என்று வருத்தப்படுவதில் என்ன அர்த்தம் இருக்கிறது. அவனால் முடியும் எனில் நமக்கு இதில் எப்படி உதவி செய்ய முடியும். ஒரு அர்த்தமுள்ளவனாக அவன் இருக்க முடியுமா?” என்று கூறினாள்.

"No, my dear; I think not. I have great hopes of finding him quite the reverse. There is a mixture of servility and self-importance in his letter, which promises well. I am impatient to see him."

“இல்லை, நான் அப்படி நினைக்கவில்லை. நீ சொல்வதற்கு மாறாகத்தான் அவன் இருப்பான் என நான் எதிர்ப்பார்க்கிறேன். எல்லோருக்கும் அடிபணியும் குணமும், தனக்குத்தானே முக்கியம் என கருதுபவனாகவும் உள்ளான் என அவனுடைய கடிதம் மூலம் தெரிகிறது. நான் அவனை சந்திக்க ஆவலாக இருக்கிறேன்”என்றார் திரு. பென்னட்.

"In point of composition," said Mary, "his letter does not seem defective. The idea of the olive branch perhaps is not wholly new, yet I think it is well expressed."

“அவன் கடிதம் எழுதிய முறையில் எந்தவித குறைபாடுகளும் இருந்ததாகத் தெரியவில்லை. சமாதானப் புறாவாக அவன் வருவதாகச் சொன்னது ஒன்றும் புதிதல்ல, ஆனால் அதனை சிறப்பாக வெளிப்படுத்தியிருக்கிறான்” என்றாள் மேரி.

To Catherine and Lydia, neither the letter nor its writer were in any degree interesting. It was next to impossible that their cousin should come in a scarlet coat, and it was now some weeks since they had received pleasure from the society of a man in any other colour. As for their mother, Mr. Collins's letter had done away much of her ill-will, and she was preparing to see him with a degree of composure which astonished her husband and daughters.

காதரின், லிடியா இருவருக்கும் கடிதமோ, கடிதம் எழுதியவர் மேலேயோ எந்தவித சுவாரசியமும் ஏற்படவில்லை. சிவப்பு நிற உடை அணிந்த இராணுவ அதிகாரிகளைத் தவிர வேறு எவரிடமும் அவர்களுக்கு சில வாரங்களாக சுவாரசியம் இல்லாததால், காலின்ஸ் வருவதில் அவர்களுக்கு எந்தவித அக்கறையும் ஏற்படவில்லை. காலின்ஸ் கடிதம் திருமதி. பென்னட்டிற்கு அவன் மீதிருந்த வெறுப்பை நீக்கியது, அவனை வரவேற்க அமைதியாக தயாரானதைப் பார்த்து கணவரும், பெண்களும் ஆச்சரியமடைந்தனர்.

Mr. Collins was punctual to his time, and was received with great politeness by the whole family. Mr. Bennet indeed said little; but the ladies were ready enough to talk, and Mr. Collins seemed neither in need of encouragement, nor inclined to be silent himself. He was a tall, heavy-looking young man of five-and-twenty. His air was grave and stately, and his manners were very formal. He had not been long seated before he complimented Mrs. Bennet on having so fine a family of daughters; said he had heard much of their beauty, but that in this instance fame had fallen short of the truth; and added, that he did not doubt her seeing them all in due time well disposed of in marriage. This gallantry was not much to the taste of some of his hearers; but Mrs. Bennet, who quarrelled with no compliments, answered most readily –

சரியான நேரத்திற்கு வந்த காலின்ஸை, திரு. பென்னட் குடும்பத்தினர் அனைவரும் மிகவும் மரியாதையாக வரவேற்றனர். திரு. பென்னட் சில வார்த்தைகளே பேசினார். ஆனால் பெண்மணிகள் அவனுடன் பேச தயாராக இருந்தனர். அவனும் மௌனமாக இருக்க விரும்பாதவன்போல் பேசுவதற்குத் தயாராக இருந்தான். இருபத்தி ஐந்து வயதான அவன், உயரமும், பருமனுமாக இருந்தான். பார்ப்பதற்கு கம்பீரமாக இருந்தான், நடத்தை முறையாக இருந்தது. அவன் அமர்ந்த உடனேயே, இவ்வளவு சிறந்த பெண்கள் இருப்பதற்கு திருமதி. பென்னட்டை பாராட்டினான். அவர்களது அழகைப்பற்றி கேள்விப்பட்டிருந்தாலும், நேரில் அதனைவிட அழகாக இருப்பதாக கூறினான். அவர்களுக்கு விரைவில் சிறந்த இடத்தில் திருமணமாகும் என்பதில் சந்தேகமில்லை என்றும் சொன்னான். அவன் பெருந்தன்மையாக பேசிய பேச்சு அங்கு இருப்பவர்களில் சிலருக்கு ரசிக்கவில்லை. ஆனால் பாராட்டை விரும்பும் திருமதி. பென்னட் உடனே பதிலளித்தாள்.

"You are very kind, sir, I am sure; and I wish with all my heart it may prove so, for else they will be destitute enough. Things are settled so oddly."

“நீங்கள் மிகவும் அன்பாக நடந்து கொள்கிறீர்கள். நானும் அவ்வாறே எனது பெண்களுக்கு திருமணம் நடக்க வேண்டுமென விரும்புகிறேன். இல்லையெனில் இப்பொழுது இருக்கும் நிலையில் அவர்கள் ஒன்றும் இல்லாதவர்களாகிவிடுவார்கள்” என்றாள்.

"You allude, perhaps, to the entail of this estate."

“நீங்கள் இந்த சொத்தினை பற்றித்தானே குறிப்பிடுகிறீர்கள்.”

"Ah! Sir, I do indeed. It is a grievous affair to my poor girls, you must confess. Not that I mean to find fault with you, for such things I know are all chance in this world. There is no knowing how estates will go when once they come to be entailed."

“ஆமாம் உங்களுக்கே தெரியும். இது என் பெண்களுக்கு ஒரு வருத்தத்திற்குரிய நிலை. இதற்காக நான் உங்களை குறை ஒன்றும் சொல்லவில்லை. வாழ்க்கையில் இவையெல்லாம் நாம் எதிர்பார்க்காமல் நடப்பது. சொத்துரிமை, வாரிசுக்கு என்று எழுதி வைத்திருக்கும் பொழுது யாருக்கு எப்படி போகும் என்று யாராலும் சொல்ல முடியாது.”

"I am very sensible, madam, of the hardship to my fair cousins, and could say much on the subject, but that I am cautious of appearing forward and precipitate. But I can assure the young ladies that I come prepared to admire them. At present I will not say more, but perhaps when we are better acquainted -- -- "

“என்னுடைய உறவினர்களான இவர்களுடைய கஷ்டம் எனக்குப் புரிகிறது. இதைப்பற்றி என்னால் நிறைய பேச முடியும். ஆனால் நானாகவே முன்வந்து, அவசரப்பட்டு எதுவும் பேச வேண்டாம் என்பதில் கவனமாக இருக்கிறேன். ஆனால் இவ்விளம் பெண்மணிகளை ரசிக்கத் தயாராக வந்துள்ளேன் என்பது உறுதி. தற்சமயம் இதற்குமேல் ஒன்றும் கூற விரும்பவில்லை. இன்னும் நன்கு பழகியவுடன்------.”

He was interrupted by a summons to dinner; and the girls smiled on each other. They were not the only objects of Mr. Collins's admiration. The hall, the dining-room, and all its furniture were examined and praised; and his commendation of everything would have touched Mrs. Bennet's heart, but for the mortifying supposition of his viewing it all as his own future property. The dinner too in its turn was highly admired; and he begged to know to which of his fair cousins the excellence of its cookery was owing. But here he was set right by Mrs. Bennet, who assured him with some asperity that they were very well able to keep a good cook, and that her daughters had nothing to do in the kitchen. He begged pardon for having displeased her. In a softened tone she declared herself not at all offended; but he continued to apologise for about a quarter of an hour.

அச்சமயம் எல்லோரும் விருந்துக்கு அழைக்கப்பட்டனர். பெண்கள் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்து சிரித்துக் கொண்டனர். அவன், அவர்களை மட்டும் பாராட்டாமல் அங்கிருக்கும் வரவேற்பறை, விருந்துண்ணும் அறை, மரச்சாமான்களையும் பார்த்து ரசித்துப் பாராட்டினான். வருங்கால சொத்து என்ற நிலை இல்லாமல் இருந்திருந்தால், அவனது பாராட்டு திருமதி. பென்னட்டை சந்தோஷப்படுத்தியிருக்கும். உணவையும் ரசித்து பாராட்டி, பெண்களில் யார் இந்த பாராட்டுக்குரியவர் என விசாரித்தான். இதற்கு திருமதி. பென்னட், தம் பெண்களுக்கு சமையலறையில் ஒரு வேலையும் கிடையாது. தங்களுக்கு சமையல் செய்ய பணிப்பெண்களை வைத்துக் கொள்ளும் தகுதியிருக்கிறது என சற்று கடுமையாக பதிலளித்தாள். அவ்வாறு பேசியதற்கு அவன் மன்னிப்பு கேட்டுக் கொண்டான். தான் கோபப்படவில்லை என அவள் சாந்தமாக பதில் கூறியும், அவன் ஒரு கால் மணிநேரம் தொடர்ந்து மன்னிப்பு கேட்டுக் கொண்டிருந்தான்.