Elizabeth passed the chief of the night in her sister's room, and in the morning had the pleasure of being able to send a tolerable answer to the enquiries which she very early received from Mr. Bingley by a housemaid, and some time afterwards from the two elegant ladies who waited on his sisters. In spite of his amendment, however, she requested to have a note sent to Longbourn, desiring her mother to visit Jane, and form her own judgment of her situation. The note was immediately dispatched, and its contents as quickly complied with. Mrs. Bennet, accompanied by her two youngest girls, reached Netherfield soon after the family breakfast.

எலிசபெத் இரவு முழுவதும் ஜேன் அறையில் தங்கிக் கொண்டாள். காலையில் எழுந்தவுடன் பணிப்பெண்கள் மூலம் பிங்கிலியும், அவனது சகோதரிகளும் ஜேன் உடல் நிலையைபற்றி கேட்டனுப்பிய கேள்விகளுக்கு அவளால் சாதகமான பதிலை அளிக்க முடிந்தது. தன் தாயார் நேரில் வந்து ஜேனைப் பார்த்து அவள் உடல் நிலையை பற்றி தெரிந்து கொள்ள வேண்டி லாங்க்பர்னுக்கு ஒரு கடிதம் அனுப்ப விருப்பப்பட்டாள். அதன்படி உடனே கடிதம் அனுப்பப்பட்டது. திருமதி. பென்னட் தன் கடைசி இரு பெண்களுடன் நெதர்பீல்டிற்கு, காலை சிற்றுண்டி முடித்துக் கொண்டு, வந்து சேர்ந்தாள்.

Had she found Jane in any apparent danger, Mrs. Bennet would have been very miserable; but being satisfied on seeing her that her illness was not alarming, she had no wish of her recovering immediately, as her restoration to health would probably remove her from Netherfield. She would not listen, therefore, to her daughter's proposal of being carried home; neither did the apothecary, who arrived about the same time, think it at all advisable. After sitting a little while with Jane, on Miss Bingley's appearance and invitation, the mother and three daughters all attended her into the breakfast-parlour. Bingley met them with hopes that Mrs. Bennet had not found Miss Bennet worse than she expected.

ஜேனின் உடல்நிலை உண்மையிலேயே மோசமாக இருந்திருந்தால், திருமதி. பென்னட் கவலைப்பட்டிருப்பாள். ஆனால் பயப்படும் அளவிற்கு இல்லை என்று கண்டவுடன் , நிதானமாக குணம் அடைந்தால் போதும் என விரும்பினாள். அப்பொழுதுதான் இன்னும் சில நாட்கள் அங்கேயே தங்கலாம் , இல்லையெனில் உடனே கிளம்ப நேரிடும் என நினைத்தாள். வீட்டிற்கு கிளம்பலாம் என்று ஜேன் சொன்னதை திருமதி. பென்னட் கேட்க மறுத்தாள். அச்சமயம் அங்கு வந்த டாக்டரும் அதற்கு சம்மதிக்கவில்லை. சிறிது நேரம் ஜேனுடன் இருந்தனர். பிறகு மிஸ். பிங்கிலி, அவர்களை உணவு உண்ணும் அறைக்கு அழைத்துச் சென்றாள். அங்கிருந்த பிங்கிலி, திருமதி. பென்னட்டை பார்த்து, “ எதிர்பார்த்ததைவிட நன்றாக இருக்கிறாளா ஜேன்?” என விசாரித்தான்.

"Indeed I have, sir," was her answer. "She is a great deal too ill to be moved. Mr. Jones says we must not think of moving her. We must trespass a little longer on your kindness."

“எதிர்பார்த்ததைவிட மோசமாக இருக்கிறாள்”என்ற திருமதி. பென்னட் “ அழைத்துச் செல்லும் நிலையில் இல்லை அவள். திரு. ஜோன்ஸும் அவளை அழைத்துச் செல்ல வேண்டாம் என்கிறார். உங்களை இன்னும் சில நாட்கள் தொந்தரவு செய்ய வேண்டும் போலுள்ளது” என்றாள்.

"Removed!" Cried Bingley. "It must not be thought of. My sister, I am sure, will not hear of her removal."

“அழைத்துச் செல்வதா! அதைப்பற்றி நினைக்கவே கூடாது , என்னுடைய சகோதரியும் இதற்கு ஒத்துக் கொள்ள மாட்டாள் என நான் நம்புகிறேன்” என்றான்.

"You may depend upon it, madam," said Miss Bingley, with cold civility, "that Miss Bennet shall receive every possible attention while she remains with us."

“எங்களுடன் இருக்கும்வரை மிஸ். பென்னட்டை நன்றாக கவனித்துக் கொள்வோம். இதில் சந்தேகமே வேண்டாம்” என்று மிஸ். பிங்கிலி சற்று விறைப்பாக பதிலளித்தாள்.

Mrs. Bennet was profuse in her acknowledgments.

இதனைக் கேட்ட திருமதி. பென்னட் அவர்களுக்கு மனப்பூர்வமாக தனது நன்றியினை தெரிவித்தாள்.

"I am sure," she added, "if it was not for such good friends, I do not know what would become of her, for she is very ill indeed, and suffers a vast deal, though with the greatest patience in the world, which is always the way with her, for she has, without exception, the sweetest temper I ever met with. I often tell my other girls they are nothing to her. You have a sweet room here, Mr. Bingley, and a charming prospect over that gravel walk. I do not know a place in the country that is equal to Netherfield. You will not think of quitting it in a hurry, I hope, though you have but a short lease."

“அவளது உடல்நிலை இவ்வளவு மோசமாக இருக்கும் பொழுது உங்களைப்போல் நல்ல நண்பர்கள் இல்லாவிட்டால், அவள் நிலை என்னவாகியிருக்கும்? எந்த கஷ்டத்திலும் பொறுமையாக இருக்கும் அவளது நல்ல குணம் நான் வேறு யாரிடமும் கண்டதில்லை. அவளோடு ஒப்பிட்டால் என்னுடைய மற்ற பெண்கள் ஒன்றுமே இல்லை , இதை அவர்களிடமே கூறியிருக்கிறேன். இந்த அறையும், இங்கிருந்து வெளியே தெரியும் காட்சியும் மிகவும் அழகாக உள்ளது, திரு. பிங்கிலி, நெதர்பீல்டைப்போல் ஓர் அழகான இடம் இப்பகுதியில் நான் கண்டதில்லை. இங்கிருந்து உடனே கிளம்ப மாட்டீர்கள் என நான் நம்புகிறேன்.”

"Whatever I do is done in a hurry," replied he; "and therefore if I should resolve to quit Netherfield, I should probably be off in five minutes. At present, however, I consider myself as quite fixed here."

“நான் நிதானமாக செயல்படுபவன் அல்ல. நெதர்பீல்டைவிட்டு கிளம்ப வேண்டும் என்று தீர்மானம் செய்தால், ஐந்து நிமிடத்திலேயே கிளம்பிவிடுவேன். தற்சமயம், நான் இங்கு நிரந்தரமாக தங்குவதாகத்தான் இருக்கிறேன்.”

"That is exactly what I should have supposed of you," said Elizabeth.

“உன் சுபாவம் இப்படித்தான் இருக்கும் என நான் எதிர்பார்த்தேன்” என்றாள் எலிசபெத்.

"You begin to comprehend me, do you?" Cried he, turning towards her.

“நான் எப்படிப்பட்டவன் என்பது உனக்கு புரிய ஆரம்பித்து விட்டதா?”என்றான் பிங்கிலி அவளை நோக்கி.

"Oh! Yes -- I understand you perfectly."

“ஆம், நான் உன்னை நன்றாக அறிவேன்.”

"I wish I might take this for a compliment; but to be so easily seen through, I am afraid, is pitiful."

“இதனை நான் பாராட்டாக எடுத்துக் கொள்ள வேண்டும் என விரும்புகிறேன். ஆனால் என்னை ஒருவர் இவ்வளவு சுலபமாக புரிந்து கொள்ள முடியும் என்பதும் வருத்தத்திற்குரியது.”

"That is as it happens. It does not necessarily follow that a deep, intricate character is more or less estimable than such a one as yours."

“நீ சொல்வது சரிதான். ஆனால் புரியாத புதிராக இருப்பதில் ஒன்றும் பாராட்டுதற்குரியதல்ல.”

"Lizzy," cried her mother, "remember where you are, and do not run on in the wild manner that you are suffered to do at home."

“லிசி , வீட்டில் பேசுவது போலவே இங்கும் இப்படி பேச வேண்டாம்” என்றாள் அவளது தாயார்.

"I did not know before," continued Bingley immediately, "that you were a studier of character. It must be an amusing study."

“நீ மற்றவர்களது சுபாவத்தை பற்றி ஆராய்ச்சி செய்பவள் என்பது எனக்கு முதலிலேயே தெரியாமல் போய்விட்டது. இவ்வாராய்ச்சி சுவாரசியமான கல்வியாகத்தான் இருக்க வேண்டும்” என்றான் பிங்கிலி.

"Yes; but intricate characters are the most amusing. They have at least that advantage."

“ஆமாம். புரியாத புதிராக இருப்பது மிகவும் சுவாரசியமானது. அந்த வகையில் அது வித்தியாசமானதுதான்.”

"The country," said Darcy, "can in general supply but few subjects for such a study. In a country neighbourhood you move in a very confined and unvarying society."

“சுபாவத்தினை பற்றி ஆராய்ச்சி செய்ய கிராமங்களில் கிடைக்கும் மக்கட்தொகை குறைவாகத்தான் இருக்கும். மேலும் நாம் ஒரு குறுகிய வட்டத்திற்குள் பழகுவோம் அல்லது கிராமப்புறங்களில் இருக்கும் மக்கள் ஏறத்தாழ ஒரே மாதிரிதான் இருப்பார்கள்”என்றான் டார்சி.

"But people themselves alter so much, that there is something new to be observed in them for ever."

“ஆனாலும் மக்களின் குணம் மாறிக்கொண்டேதான் இருக்கும், அதிலிருந்து நாம் எந்நேரமும் புதியதாக புரிந்து கொள்ள முடியும்.”

"Yes, indeed," cried Mrs. Bennet, offended by his manner of mentioning a country neighbourhood. "I assure you there is quite as much of that going on in the country as in town."

தான் வசிக்கும் இடத்தினை பற்றிய விமரிசனம் கேட்டு திருமதி. பென்னட் கோபமடைந்தாள்.“நகரங்களில் என்னென்ன மாறுதல்கள் நடக்கின்றனவோ அவை அனைத்தும் கிராமப்புறங்களிலும் நடந்து கொண்டுதான் இருக்கிறது” என்றாள்.

Everybody was surprised, and Darcy, after looking at her for a moment, turned silently away. Mrs. Bennet, who fancied she had gained a complete victory over him, continued her triumph.

எல்லோரும் இப்பேச்சை கேட்டு மிக்க ஆச்சரியமடைந்தனர். ஒரு க்ஷணம் அவளை திரும்பிப் பார்த்த டார்சி, மௌனமாக அங்கிருந்து அகன்றான். அவனை ஜெயித்து விட்டதாக எண்ணிய திருமதி. பென்னட் அதனை கொண்டாடும் வகையில் பேசலானாள்.

"I cannot see that London has any great advantage over the country, for my part, except the shops and public places. The country is a vast deal pleasanter, is not it, Mr. Bingley?"

“கடைகளும், மக்களுக்கு நேரத்தை கழிக்கும் வகையில் அமைந்துள்ள பொது இடங்களையும் தவிர லண்டன், இந்த இடத்தைவிட எந்த விதத்திலும் உசத்தி இல்லை. கிராமச் சூழலே ஒரு இனிமையான அனுபவம், இல்லையா திரு. பிங்கிலி?”

"When I am in the country," he replied, "I never wish to leave it; and when I am in town, it is pretty much the same. They have each their advantages, and I can be equally happy in either."

“நான் கிராமங்களில் இருக்கும் பொழுது, அங்கேயே தங்கி விடவேண்டும் என விரும்புவேன். அதேபோல் நகரங்களில் இருந்தால் அவ்விடம் பிடித்துவிடுகிறது. இரண்டுமே ஒவ்வோர் விதத்தில் நன்றாக இருக்கிறது. என்னால் இரண்டு இடங்களிலும் சந்தோஷமாக இருக்க முடியும்.”

"Ay -- that is because you have the right disposition. But that gentleman," looking at Darcy, "seemed to think the country was nothing at all."

“அப்படியா, உனக்கு சரியாக மதிப்பிட தெரிந்திருப்பதால் இரண்டு இடங்களின் பெருமையை உணர்ந்திருக்கிறாய். ஆனால் அவனோ கிராமங்களில் ஒன்றுமே இல்லை என நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறான்” என்று டார்சியைப் பார்த்துக் கொண்டே சொன்னாள்.

"Indeed, Mama, you are mistaken," said Elizabeth, blushing for her mother. "You quite mistook Mr. Darcy. He only meant that there were not such a variety of people to be met with in the country as in town, which you must acknowledge to be true."

தாயாரின் பேச்சைக் கேட்டு தர்மசங்கடமான நிலைக்கு ஆளான எலிசபெத் அவளை நோக்கி, “அம்மா நீ தவறாக புரிந்து கொண்டுள்ளாய். டார்சியை சரியாகப் புரிந்து கொள்ளவில்லை. நகரங்களில் இருப்பதுபோல் பலதரப்பட்ட மக்களை கிராமப்புறங்களில் பார்க்க முடியாது என்று அவன் சொன்னதிலும் ஒரு உண்மை இருக்கிறது என்று நீ ஒத்துக் கொள்ள வேண்டும்” என்றாள்.

"Certainly, my dear, nobody said there were; but as to not meeting with many people in this neighbourhood, I believe there are few neighbourhoods larger. I know we dine with four and twenty families."

“நிச்சயமாக பலதரப்பட்ட மக்கள் இங்கு இல்லைதான். நம் இடத்தில் வேண்டுமானால் நிறைய மக்கள் இல்லை என்று சொல்லலாம். ஆனால் பெரிய கிராமப்புற இடங்களும் இருக்கிறது என நான் நம்புகிறேன். நாமே இருபத்து நான்கு குடும்பங்களுடன் சேர்ந்து உணவு உண்டிருக்கிறோமே.”

Nothing but concern for Elizabeth could enable Bingley to keep his countenance. His sister was less delicate, and directed her eye towards Mr. Darcy with a very expressive smile. Elizabeth, for the sake of saying something that might turn her mother's thoughts, now asked her if Charlotte Lucas had been at Longbourn since her coming away.

எலிசபெத்திற்காக, பிங்கிலி தன்னை கட்டுப்படுத்திக் கொண்டான். அவனுடைய சகோதரி தன்னுடைய அதிருப்தியை ஜாடையாக வெளியிட்டாள். அர்த்த புஷ்டியுடன் டார்சியை நோக்கினாள். தன்னுடைய தாயாரை திசை திருப்பும் நோக்கத்தில், தான் வந்த பிறகு சார்லெட் லாங்க்பர்னுக்கு வந்தாளா என எலிசபெத் விசாரித்தாள்.

"Yes, she called yesterday with her father. What an agreeable man Sir William is, Mr. Bingley -- is not he? So much the man of fashion! So genteel and so easy! -- He has always something to say to everybody. -- That is my idea of good breeding; and those persons who fancy themselves very important, and never open their mouths, quite mistake the matter."

“ஆம். நேற்று மாலை தன் தகப்பனாருடன் வந்தாள். சர். வில்லியம் எவ்வளவு நல்ல மனிதர், இல்லையா பிங்கிலி? நாகரீகம் தெரிந்தவர், தன்மையானவர், சுலபமாக பழகத் தெரிந்தவர். எல்லோரிடமும் ஏதாவது சொல்வதற்கு அவருக்கு விஷயம் இருக்கும். நல்ல வளர்ப்பு என்பது இதுதான் என நான் நினைக்கிறேன். சில பேர் இதனை தவறாக புரிந்து கொண்டு, தான் பெரிய ஆள் என மனதில் எண்ணிக் கொண்டு வாயை திறக்கமாட்டார்கள்.”

"Did Charlotte dine with you?"

“சார்லெட் உன்னுடன் விருந்துண்டாளா?”

"No, she would go home. I fancy she was wanted about the mince-pies. For my part, Mr. Bingley, I always keep servants that can do their own work; my daughters are brought up differently. But everybody is to judge for themselves, and the Lucases are very good sort of girls, I assure you. It is a pity they are not handsome! Not that I think Charlotte so very plain -- but then she is our particular friend."

“இல்லை, உணவு தயார் செய்வதற்கு உதவியாக அவள் வீட்டிற்கு கிளம்ப வேண்டி வந்தது. ஆனால் பிங்கிலி, என் வீட்டில் சமையலுக்கு பணிப் பெண்கள் உள்ளனர். என்னுடைய பெண்களை நான் வளர்த்த விதமே வேறு. இதனை நான் சொல்லி நீங்கள் தெரிந்து கொள்ள வேண்டும் என்பதில்லை. தாங்களாகவே தெரிந்து கொள்ளலாம். லூகாஸ் குடும்பத்தின் பெண்கள் நல்லவர்கள். ஆனால் அழகுடையவர்கள் அல்ல. சார்லெட் பார்ப்பதற்கு வெகு சுமாராக இருக்கிறாள் என நான் நினைக்கவில்லை. ஆனால் அவள் எங்களுடைய உற்ற நண்பளாவாள்.”

"She seems a very pleasant young woman," said Bingley.

“அவள் மிகவும் இனிமையான குணம் படைத்த இளம்பெண் என்று எனக்குத் தெரிகிறது" என்றான் பிங்கிலி.

"Oh! Dear, yes; -- but you must own she is very plain. Lady Lucas herself has often said so, and envied me Jane's beauty. I do not like to boast of my own child, but to be sure, Jane -- one does not often see anybody better looking. It is what everybody says. I do not trust my own partiality. When she was only fifteen, there was a gentleman at my brother Gardiner's in town so much in love with her that my sister-in-law was sure he would make her an offer before we came away. But, however, he did not. Perhaps he thought her too young. However, he wrote some verses on her, and very pretty they were."

“ஓ! ஆமாம், ஆனால் அவள் சுமாராகத்தான் இருக்கிறாள் என்பதை ஒத்துக் கொள்ள வேண்டும். லேடி லூகாஸ் இதனை பல முறை என்னிடம் சொல்லி இருக்கிறாள். ஜேனின் அழகை கண்டு பொறாமைப்பட்டது உண்டு. என் பெண்ணை பற்றி நானே பெருமையாக பேச எனக்குப் பிடிக்கவில்லை. ஆனால் உண்மையில் ஜேனைவிட ஒரு அழகியை ஒருவரால் அதிகம் பார்க்க முடியாது. நான் நினைப்பது உண்மை என்று சொல்லவரவில்லை, எல்லோருமே இப்படித்தான் பேசுகிறார்கள். அவளுக்கு பதினைந்து வயதாகும் பொழுது என்னுடைய சகோதரன் கார்டினர் வீட்டிற்கு சென்றிருந்தோம். அங்கு ஒரு ஆண்மகன் ஜேனை மிகவும் விரும்பினான். நாங்கள் அங்கிருந்து கிளம்புவதற்குமுன் அவன், அவளை திருமணம் செய்து கொள்ள சம்மதம் கேட்பான் என என் சகோதரனின் மனைவி தீர்மானமாக நம்பினாள். ஆனால் அவன் அப்படி நடந்து கொள்ளவில்லை. ஒருவேளை அவள் வயதில் மிகவும் சிறியவள் என நினைத்தானோ தெரியவில்லை, ஆனாலும் அவள் மேல் சில அழகான கவிதைகள் எழுதியிருந்தான்.”

"And so ended his affection," said Elizabeth impatiently. "There has been many a one, I fancy, overcome in the same way. I wonder who first discovered the efficacy of poetry in driving away love!"

"I have been used to consider poetry as the food of love," said Darcy.

“கவிதைதான் காதலுக்கு பிரதானம் என நான் நினைத்திருந்தேனே”என்றான் டார்சி.

"Of a fine, stout, healthy love it may. Everything nourishes what is strong already. But if it be only a slight, thin sort of inclination, I am convinced that one good sonnet will starve it entirely away."

“காதல் வலுவாக இருந்தால் எதுவும் அதை பாதிக்காது. காதலே பலஹீனமாக இருந்தால் ஒரு கவிதை எழுதுவதுடன் முடிந்துவிடுகிறது.

Darcy only smiled; and the general pause which ensued made Elizabeth tremble lest her mother should be exposing herself again. She longed to speak, but could think of nothing to say; and after a short silence Mrs. Bennet began repeating her thanks to Mr. Bingley for his kindness to Jane, with an apology for troubling him also with Lizzy. Mr. Bingley was unaffectedly civil in his answer, and forced his younger sister to be civil also, and say what the occasion required. She performed her part indeed without much graciousness, but Mrs. Bennet was satisfied, and soon afterwards ordered her carriage. Upon this signal, the youngest of her daughters put herself forward. The two girls had been whispering to each other during the whole visit, and the result of it was, that the youngest should tax Mr. Bingley with having promised on his first coming into the country to give a ball at Netherfield.

டார்சி சிரித்துவிட்டு அமைதியாக இருந்தான். இந்த இடைவெளியில் மறுபடியும் தன் தாயார் பேச ஆரம்பித்துவிடுவாளோ என எலிசபெத் அஞ்சினாள். திருமதி. பென்னட்டிற்கு பேச வேண்டும் என்று ஆசைதான், ஆனால் என்ன பேசுவது என்று தெரியவில்லை. அதனால் மீண்டும் பிங்கிலிக்கு தனது நன்றியைத் தெரிவித்தாள். ஜேனை அன்புடன் கவனித்துக் கொண்டதற்கும், லிசியையும் கூடவே தங்க வைத்துக் கொண்டதற்கும் நன்றி சொல்லிய வண்ணம் இருந்தாள். பிங்கிலி தக்க மரியாதையுடன் அவளுடைய நன்றியினை ஏற்றுக் கொண்டான். ஆனால் அவனது சகோதரியோ அதனை சட்டை செய்யவில்லை. இருப்பினும் திருமதி. பென்னட் மிகவும் திருப்தியடைந்தவளாய், கிளம்ப ஆயத்தமானாள். இவ்வளவு நேரமும் தாழ்ந்த குரலில் பேசிக் கொண்டிருந்த திரு. பென்னட்டின் கடைசி இரண்டு பெண்களில் கடைசி பெண் வந்து, பிங்கிலியிடம், அவன் நெதர்பீல்டில் ஒரு நடனத்திற்கு ஏற்பாடு செய்வதாக வாக்களித்ததை நினைவுபடுத்தினாள்.

Lydia was a stout, well-grown girl of fifteen, with a fine complexion and good-humoured countenance; a favourite with her mother, whose affection had brought her into public at an early age. She had high animal spirits, and a sort of natural self-consequence, which the attentions of the officers, to whom her uncle's good dinners and her own easy manners recommended her, had increased into assurance. She was very equal, therefore, to address Mr. Bingley on the subject of the ball, and abruptly reminded him of his promise; adding, that it would be the most shameful thing in the world if he did not keep it. His answer to this sudden attack was delightful to their mother's ear –

நல்ல உடல்வாகும், வளர்ச்சியும் உடைய பெண்ணான லிடியாவிற்கு வயது பதினைந்து ஆகியிருந்தது. நல்ல நிறமும், கலகலப்பான சுபாவமும் நிறைந்த அவள் தாயாரின் செல்ல பெண்ணாக இருந்ததால் எல்லோரிடமும் பேசி பழக அனுமதிக்கப்பட்டாள். அவளது இளமைத் துடிப்பும் இயல்பாகவே அவளுக்கு கிடைக்கும் முக்கியத்துவமும், இராணுவ வீரர்களின் கவனிப்பும், தனது சித்தப்பா மூலம் அவர்களுடன் விருந்துண்ணும் வாய்ப்பும், சுலபமாக பழகும் தன்மையும் எல்லாமுமாக சேர்ந்து அவளை மேலும் தைரியசாலியாக்கியது. இதனால் பிங்கிலிக்கு சமமாக அவளால் தைரியமாக நடனத்தை பற்றி கேள்வி கேட்க முடிந்தது. வாக்களித்தபடி நடனத்தை ஏற்பாடு செய்யாவிடின் அவன் அதற்காக வெட்கப்பட வேண்டி வரும் எனவும் கூற முடிந்தது. திடீர் என லிடியா கேட்ட கேள்விக்கு பிங்கிலி அளித்த பதில் தாயாருக்கு மிக்க சந்தோஷத்தை அளித்தது.

"I am perfectly ready, I assure you, to keep my engagement; and when your sister is recovered, you shall, if you please, name the very day of the ball. But you would not wish to be dancing while she is ill."

“நான் வாக்களித்தபடி இந்த ஏற்பாட்டிற்குத் தயார். அதனால் உன் சகோதரி குணமடைந்தவுடன், நீ அதற்குரிய தேதியை முடிவு செய். அவள் உடல் நலம் சரியில்லாமல் இருக்கும் பொழுது உனக்கு நடனமாட விருப்பம் இருக்காது என நினைக்கிறேன்.”

Lydia declared herself satisfied. "Oh! Yes -- it would be much better to wait till Jane was well, and by that time most likely Captain Carter would be at Meryton again. And when you have given your ball," she added, "I shall insist on their giving one also. I shall tell Colonel Forster it will be quite a shame if he does not."

லிடியா மிகவும் திருப்தியடைந்தாள். “ஜேன் குணமடையும்வரை காத்திருப்பதுதான் ஏற்றது. அதற்குள் காப்டன் கார்டரும் மெரிடனுக்கு வந்து விடுவார். உன்னுடைய நடனத்திற்கு பிறகு அவரைக் கேட்கப் போகிறேன். அதனை கர்னல் பார்ஸ்டரிடமும் கூறுவேன்.”

Mrs. Bennet and her daughters then departed, and Elizabeth returned instantly to Jane, leaving her own and her relations' behaviour to the remarks of the two ladies and Mr. Darcy; the latter of whom, however, could not be prevailed on to join in their censure of her, in spite of all Miss Bingley's witticisms on fine eyes.

திருமதி. பென்னட் இருபெண்களுடன் கிளம்பிச் சென்றாள். தன்னுடைய குடும்பத்தினரும், தானும், நடந்து கொண்ட விதத்தைப் பற்றி இரு பெண்மணிகளும், டார்சியும் ஏதாவது விமரிசனம் செய்து கொள்ளட்டும் என்று எண்ணி, எலிசபெத் உடனே ஜேனின் இருப்பிடத்தை நோக்கி சென்றாள். மிஸ்.பிங்கிலி, எலிசபெத்தின் அழகான விழிகளைப்பற்றியும், மற்றவை பற்றியும் கிண்டல் செய்த போதிலும் டார்சி எதிலும் கலந்து கொள்ளவில்லை.