Mr. Bennet's property consisted almost entirely in an estate of two thousand a year, which, unfortunately for his daughters, was entailed, in default of heirs male, on a distant relation; and their mother's fortune, though ample for her situation in life, could but ill supply the deficiency of his. Her father had been an attorney in Meryton, and had left her four thousand pounds.

திரு. பென்னட்டிற்கு வருடத்திற்கு இரண்டாயிரம் வருமானமுள்ள பூர்வீக சொத்து இருந்தது. துரதிர்ஷ்டவசமாக ஆண் வாரிசு இல்லாத காரணத்தால், அவருக்குப் பிறகு அது திரு. காலின்ஸிற்கு சொந்தமாகிவிடும். தாயாருக்குக் கணிசமான வருமானம் இருந்தது. ஆனால் அது மட்டுமே போதாது என்ற நிலை. அவளுடைய தகப்பனார் வக்கீலாக இருந்தார். நாலாயிரம் பவுன் சேமிப்பாகக் கொடுத்திருந்தார்.

She had a sister married to a Mr. Phillips, who had been a clerk to their father, and succeeded him in the business, and a brother settled in London in a respectable line of trade.

திருமதி. பென்னட்டின் சகோதரி , அவர்களது தகப்பனாரிடம் வக்கீல் குமாஸ்தாவாக வேலைப் பார்த்து வந்த திரு. பிலிப்ஸை மணந்தார். அவர் வக்கீலாகவே பணியாற்றி வந்தார். சகோதரர் ஒருவர் லண்டனில் நல்ல வியாபாரத்தில் இருக்கிறார்.

The village of Longbourn was only one mile from Meryton; a most convenient distance for the young ladies, who were usually tempted thither three or four times a week, to pay their duty to their aunt and to a milliner's shop just over the way. The two youngest of the family, Catherine and Lydia, were particularly frequent in these attentions; their minds were more vacant than their sisters', and when nothing better offered, a walk to Meryton was necessary to amuse their morning hours and furnish conversation for the evening; and however bare of news the country in general might be, they always contrived to learn some from their aunt. At present, indeed, they were well supplied both with news and happiness by the recent arrival of a militia regiment in the neighbourhood; it was to remain the whole winter, and Meryton was the headquarters.

லாங்க்பர்னிலிருந்து ஒரு மைல் தூரத்திலுள்ள மெரிடன் எனும் இடத்தில் திருமதி. பிலிப்ஸ் வசித்து வந்தார். பென்னட் குடும்பத்தின் பெண்களுக்கு அடிக்கடி சித்தி வீட்டிற்குப் போய் வர இந்த அருகாமை மிக சௌகரியமாக இருந்தது. அப்படியே தொப்பி விற்கும் கடைக்கும் போய் வருவர்.காதரின் , லிடியா இவ்விருவருக்கும் வேறு எந்த வேலையும் இல்லாத காரணத்தால் , காலை வேளையில் ஒரு நடை மெரிடனிற்கு சென்று அங்கு தங்கள் சித்தியிடமிருந்து சேகரித்த விஷயங்களைப் பற்றி மாலையில் பேசுவர். செய்தியே இல்லாவிடினும் , அதை எப்படியோ சுவாரசியமாக்கி பேசும் பழக்கம் உள்ள அவர்களுக்கு , இராணுவ வீரர்கள் அங்கு முகாமிட்டிருக்கும் செய்தி மிக்க சந்தோஷத்தை தந்தது. குளிர்காலம் முழுவதும் அங்கு தங்கப் போவதையும் தெரிந்து கொண்டனர்.

Their visits to Mrs. Philips were now productive of the most interesting intelligence. Every day added something to their knowledge of the officers' names and connections. Their lodgings were not long a secret, and at length they began to know the officers themselves. Mr. Philips visited them all, and this opened to his nieces a source of felicity unknown before. They could talk of nothing but officers; and Mr. Bingley's large fortune, the mention of which gave animation to their mother, was worthless in their eyes when opposed to the regimentals of an ensign.

திருமதி. பிலிப்ஸ் வீட்டிற்கு அடிக்கடி போவதால், அவர்கள் இராணுவ அதிகாரிகளைப் பற்றி நிறைய விஷயங்கள் தெரிந்து கொண்டனர். அவர்களது பெயர், அவர்களைப் பற்றிய விவரம் எல்லாம் தெரிந்தது. பிலிப்ஸிற்கு அதிகாரிகளை சந்திக்கும் வசதி இருந்தது மேலும் சௌகரியமாகி விட்டது. நேரிடையாக அவர்களை சந்திக்கவும் ஆரம்பித்தனர். எந்நேரமும் அவர்களைப் பற்றியே பேசினர். திருமதி. பென்னட்டிற்கோ பிங்கிலியின் செல்வத்தின்மேல் முழு கவனமும் இருந்தது, பெண்களுக்கு அதிகாரிகளின் மேல் இருந்தது.

After listening one morning to their effusions on this subject, Mr. Bennet coolly observed –

இராணுவ அதிகாரிகளைப் பற்றி தன் பெண்கள் தொடர்ந்து பேசிக் கொண்டிருந்ததைக் கேட்ட திரு. பென்னட் அவர்களை நோக்கி,

"From all that I can collect by your manner of talking, you must be two of the silliest girls in the country. I have suspected it some time, but I am now convinced."

“உங்கள் பேச்சிலிருந்து நீங்கள் எவ்வளவு அர்த்தமற்றவர்கள் எனப் புரிகிறது. சில நாட்களாகவே அந்த சந்தேகம் இருந்தது. இப்பொழுது இது உறுதியாகிவிட்டது”என்றார் அலட்டிக் கொள்ளாமல்.

Catherine was disconcerted, and made no answer; but Lydia, with perfect indifference, continued to express her admiration of Captain Carter, and her hope of seeing him in the course of the day, as he was going the next morning to London.

இதைக் கேட்டவுடன் காதரினுக்கு சிறிது குழப்பமாகிவிட்டது. ஆனால், லிடியாவோ சிறிதும் பொருட்படுத்தவில்லை. காப்டன் கார்டர் பற்றி வெகுவாகப் புகழ்ந்து பேசிக் கொண்டே போனாள். மறுநாள் அவன் லண்டனிற்கு கிளம்புவதால் அதற்குள் தான் சென்று அவனை சந்திக்க விரும்புவதாக கூறினாள்.

"I am astonished, my dear," said Mrs. Bennet, "that you should be so ready to think your own children silly. If I wished to think slightingly of anybody's children, it should not be of my own, however."
“உங்கள் குழந்தைகளையே நீங்கள் முட்டாளாக நினைப்பது ஆச்சரியமாக இருக்கிறது” என்ற திருமதி. பென்னட் “யாரைப் பற்றியாவது அப்படிப்பட்ட கருத்து எனக்கு எழுமானால் நிச்சயம் அது என் குழந்தைகளாக இருக்காது.”

"If my children are silly, I must hope to be always sensible of it."

“என் குழந்தைகள் முட்டாளாக இருந்தால் அதை ஒத்துக் கொள்வதில் எனக்கு எந்தவித தயக்கமும் இல்லை.”

"Yes -- but as it happens, they are all of them very clever."

“அது சரி, ஆனால் அவர்கள் அப்படி இல்லையே, புத்திசாலியாகத்தானே உள்ளனர்.”

"This is the only point, I flatter myself, on which we do not agree. I had hoped that our sentiments coincided in every particular, but I must so far differ from you as to think our two youngest daughters uncommonly foolish."

“இந்த ஒரு விஷயத்தில் மட்டுமே எனக்கு உன்னுடன் உடன்பாடு கிடையாது. எல்லா விஷயங்களிலும் நமக்கு ஒத்துப் போகும் என நம்பினேன். நம் பெண்களைப் பற்றி நான் நினைப்பதை உன்னால் ஏற்றுக் கொள்ள முடியவில்லை.”

"My dear Mr. Bennet, you must not expect such girls to have the sense of their father and mother. When they get to our age I dare say they will not think about officers any more than we do. I remember the time when I liked a red coat myself very well -- and, indeed, so I do still at my heart; and if a smart young colonel, with five or six thousand a year, should want one of my girls, I shall not say nay to him; and I thought Colonel Forster looked very becoming the other night at Sir William's in his regimentals."

“எனதருமை பென்னட், தாய், தந்தையரின் பக்குவம் இளம் பெண்களிடம் நீங்கள் எதிர்பார்க்கக் கூடாது. நம் வயது வரும் பொழுது அம்மாதிரி அதிகாரிகளைப் பற்றியே பேசிக் கொண்டிருக்க மாட்டார்கள். அப்படிப் பார்த்தால் நானும் இளம் வயதில் இராணுவ வீரர்களை ரசித்திருக்கிறேன். ஏன் இன்னமும் அவர்களைப் பிடிக்கும். வருடத்திற்கு ஐந்து அல்லது ஆறாயிரம் பவுன் வருமானம் உள்ள ஒரு இராணுவ அதிகாரி என்னுடைய பெண்களில் யாரையாவது திருமணத்திற்குக் கேட்டால், நான் மாட்டேன் என்று சொல்லமாட்டேன். கர்னல் பார்ஸ்டர், சர் வில்லியம் கொடுத்த விருந்தில் இராணுவ உடையில் கம்பீரமாக இருந்தார்.”

"Mama," cried Lydia, "my aunt says that Colonel Forster and Captain Carter do not go so often to Miss Watson's as they did when they first came; she sees them now very often standing in Clarke's library."

“அம்மா”என்று அழைத்த லிடியா “கர்னல் பார்ஸ்டரும், காப்டன் கார்டரும் முன் மாதிரி அடிக்கடி மிஸ் வாட்சனை சந்திப்பதில்லை, இப்பொழுதெல்லாம் கிளார்க்ஸ் நூலகத்திற்கு முன்தான் இருக்கின்றனர் என சித்தி சொன்னாள்”என்றாள்.

Mrs. Bennet was prevented replying by the entrance of the footman with a note for Miss Bennet; it came from Netherfield, and the servant waited for an answer. Mrs. Bennet's eyes sparkled with pleasure, and she was eagerly calling out, while her daughter read –

அப்பொழுது, நெதர்பீல்டிலிருந்து ஒரு பணியாள், ஜேனுக்கு கடிதம் எடுத்துக் கொண்டு உள்ளே நுழைந்தான். அவளுடைய பதிலுக்காக அங்கு காத்துக் கொண்டும் நின்றான். திருமதி. பென்னட் கண்களில் சந்தோஷம் மின்னின. அக்கடிதத்தை ஜேன் படித்துக் கொண்டிருக்கும் பொழுதே,

"Well, Jane, who is it from? What is it about? What does he say? Well, Jane, make haste and tell us; make haste, my love."

“ஜேன் யாரிடமிருந்து? எதைப்பற்றி? கடிதம் என்ன சொல்கிறது? சீக்கிரம் சொல்லேன்”என்று தாயார் கேட்டாள்.

"It is from Miss Bingley," said Jane, and then read it aloud.

“மிஸ். பிங்கிலியிடமிருந்து வந்திருக்கிறது”என்ற ஜேன் உரக்கப் படிக்க ஆரம்பித்தாள்.

"My dear Friend, -- If you are not so compassionate as to dine to-day with Louisa and me, we shall be in danger of hating each other for the rest of our lives, for a whole day's tête-à-tête between two women can never end without a quarrel. Come as soon as you can on the receipt of this. My brother and the gentlemen are to dine with the officers. -- Yours ever, "CAROLINE BINGLEY."

“எனதருமை ஜேன், நீ, லூயிஸாவுடனும் ,என்னுடனும் விருந்தில் கலந்து கொண்டால் நான் மிகவும் மகிழ்ச்சியடைவேன். இரண்டு பெண்கள் மட்டும் இருந்தால் அது கடைசியில் சண்டையில்தான் பெரும்பாலும் முடியும். ஆதலால் எங்கள் இருவரை காப்பாற்றவாவது , நீ வர வேண்டும். இக்கடிதம் கண்டவுடன் புறப்பட்டு வரவும். என்னுடைய சகோதரனும், மற்றவர்களும் இராணுவ வீரர்களுடன் விருந்துண்ணப் போகின்றனர்.”

"With the officers!" Cried Lydia. "I wonder my aunt did not tell us of that."

“என்ன ,வீரர்களுடனா?” என ஆச்சரியத்தில் கேட்ட லிடியா, “ஏன் சித்தி இதைப் பற்றி நம்மிடம் சொல்லவில்லை?” என்றாள்.

"Dining out," said Mrs. Bennet; "that is very unlucky."

“வெளியில் விருந்துண்ணப் போகிறாரா”என்ற திருமதி. பென்னட் “இது துரதிர்ஷ்டவசமானது”என்றும் கூறினாள்.

"Can I have the carriage?" Said Jane.

“எனக்கு வண்டி கிடைக்குமா”என்றாள் ஜேன்.

"No, my dear, you had better go on horseback, because it seems likely to rain; and then you must stay all night."

“வேண்டாம் நீ குதிரையில் செல். மழை பெய்யும் போலுள்ளது. அப்படி மழை பெய்தால் நீ அங்கேயே தங்கி விடலாம்.”

"That would be a good scheme," said Elizabeth, "if you were sure that they would not offer to send her home."

“நல்ல திட்டம்தான்”என்ற எலிசபெத்“ஆனால் என்ன நிச்சயம் அவர்கள் இவளுக்கு வண்டி கொடுத்து அனுப்பமாட்டார்கள் என்று ”எனக் கேட்டாள்.

"Oh! But the gentlemen will have Mr. Bingley's chaise to go to Meryton; and the Hursts have no horses to theirs."

திரு. பிங்கிலியின் வண்டியை அவர்கள் மெரிடன் செல்ல உபயோகப்படுத்துவர். திரு. ஹர்ஸ்டிற்கோ குதிரைகள் கிடையாது.

"I had much rather go in the coach."

“நான் வண்டியில் செல்லவே விரும்புகிறேன்.”

"But, my dear, your father cannot spare the horses, I am sure. They are wanted in the farm, Mr. Bennet, are not they?"

“ஆனால் ஜேன், உன் தகப்பனாரால் குதிரைகளை அனுப்ப முடியாது என நம்புகிறேன். பண்ணையில் அவைகள் தேவைப்படும் அல்லவா, பென்னட்?”

"They are wanted in the farm much oftener than I can get them."

“என்னுடைய தேவைக்கே வண்டி கிடைக்க மாட்டேன் என்கிறது.”

"But if you have got them to-day," said Elizabeth, "my mother's purpose will be answered."

“ஆனால் இன்று நீங்கள் , உங்கள் பண்ணைக்கு உபயோகப்படுத்திக் கொண்டால் அம்மாவின் திட்டம் பூர்த்தியாகும்”என்றாள் எலிசபெத்.

She did at last extort from her father an acknowledgment that the horses were engaged: Jane was therefore obliged to go on horseback, and her mother attended her to the door with many cheerful prognostics of a bad day. Her hopes were answered: Jane had not been gone long before it rained hard. Her sisters were uneasy for her, but her mother was delighted. The rain continued the whole evening without intermission: Jane certainly could not come back.

இறுதியில், குதிரைகளை பண்ணை வேலைக்கு ஏற்கனவே உபயோகப்படுத்திக் கொண்டிருப்பதாகத் திரு. பென்னட் தெரிவித்தார். வேறு வழியில்லாமல் ஜேன்,குதிரையில் செல்ல வேண்டி வந்தது. வாசல்வரை வந்து வழியனுப்பிய தாயார், மழை பெய்யும் என மிகுந்த எதிர்பார்ப்புடன் இருந்தாள். அவள் நம்பிக்கை வீண் போகவில்லை. சற்று தூரம்கூட சென்றிருக்கமாட்டாள் ஜேன், பலத்த மழை பெய்ய ஆரம்பித்தது. சகோதரிகளுக்கு சங்கடமாக இருந்தது. ஆனால் தாயாரோ பரம சந்தோஷமடைந்தாள். மாலை முழுவதும் மழை பெய்த வண்ணம் இருந்தது. அதனால் ஜேன் திரும்பி வருவதற்கு வாய்ப்பே இல்லாமல் போய்விட்டது.

"This was a lucky idea of mine, indeed!" Said Mrs. Bennet more than once, as if the credit of making it rain were all her own. Till the next morning, however, she was not aware of all the felicity of her contrivance. Breakfast was scarcely over when a servant from Netherfield brought the following note for Elizabeth –

“என்னுடைய திட்டம் நல்ல திட்டம்தான்”என்ற திருமதி. பென்னட் மழையை வரவழைத்ததே தான்தான் என்பது போல் நடந்து கொண்டாள்.“நான் போட்ட திட்டம் நல்லதாகி விட்டது”என்றாள். ஆனால் அதனுடைய விளைவினைப் பற்றி மறுநாள் காலைவரை அவளுக்குத் தெரியவில்லை. காலை சிற்றுண்டிகூட முடியவில்லை, நெதர்பீல்டிலிருந்து வந்த ஒரு பணியாள் எலிசபெத்திடம் ஒரு கடிதம் கொடுத்தான்.

"My dearest Lizzy, -- I find myself very unwell this morning, which, I suppose, is to be imputed to my getting wet through yesterday. My kind friends will not hear of my returning home till I am better. They insist also on my seeing Mr. Jones -- therefore do not be alarmed if you should hear of his having been to me -- and, excepting a sore throat and headache, there is not much the matter with me. -- Yours, etc."

“எனதருமை லிசி, நேற்று நான் மழையில் நனைந்ததால் , இன்று காலையிலிருந்து உடல் நலம் சரியில்லை. உடல் நலம் சரியானபின் வீட்டிற்குப் போனால் போதும் என்று நண்பர்கள் சொல்கிறார்கள். டாக்டர் ஜோன்ஸிடம் காண்பிக்க வேண்டும் என்றும் வலியுறுத்துகின்றனர். ஒருவேளை டாக்டர் என்னை வந்து பார்த்ததை நீங்கள் அறிய நேரிட்டால் கவலைப்பட வேண்டாம். தொண்டைவலியும் , தலைவலியும்தான் உள்ளது. பெரிதாக வேறு ஒன்றும் இல்லை.”இப்படிக்கு , உனது ஜேன்.

"Well, my dear," said Mr. Bennet, when Elizabeth had read the note aloud, "if your daughter should have a dangerous fit of illness -- if she should die, it would be a comfort to know that it was all in pursuit of Mr. Bingley, and under your orders."

எலிசபெத் படித்த கடிதத்தைக் கேட்டு “காய்ச்சல் அதிகமாகி ஒரு வேளை ஜேன் இறக்க நேரிட்டால், உன் ஆணைப்படி பிங்கிலியை நாடி போனபொழுதுதான் நடந்தது என சமாதானப்படுத்திக் கொள்ளலாம்” என்றார் திரு. பென்னட்.

"Oh! I am not at all afraid of her dying. People do not die of little trifling colds. She will be taken good care of. As long as she stays there, it is all very well. I would go and see her if I could have the carriage."

“அவள் இறந்துவிடுவாள் என்ற பயம் எனக்கில்லை. சாதாரண ஜலதோஷத்திற்கு எல்லாம் மனிதர்கள் இறந்துவிடமாட்டார்கள். அவளை அங்கு நன்றாக கவனித்துக் கொள்வார்கள். அவள் அங்கு தங்கியிருக்கும்வரை கவலைப்பட வேண்டிய அவசியமில்லை. எனக்கு மட்டும் வண்டி கிடைத்தால் நான் அவளைச் சென்று பார்ப்பேன்.”

Elizabeth, feeling really anxious, was determined to go to her, though the carriage was not to be had; and as she was no horsewoman, walking was her only alternative. She declared her resolution.

எலிசபெத்திற்கு உடனே சென்று பார்க்க வேண்டும் என இருந்தது. அவளுக்கு குதிரை ஏற்றம் தெரியாது. வண்டியும் இல்லை. அதனால் , தான் நடந்து செல்லப் போவதாக அறிவிக்கிறாள்.

"How can you be so silly," cried her mother, "as to think of such a thing, in all this dirt! You will not be fit to be seen when you get there."

“எப்படி , நீ இவ்வளவு அர்த்தமற்றவளாக இருக்கிறாய்? அதுவும் இந்த சேற்றில் எப்படி நடப்பாய்? நீ அங்கு போய் சேரும் பொழுது மோசமான நிலையில் இருப்பாய் என்றாள்”திருமதி. பென்னட்.

"I shall be very fit to see Jane -- which is all I want."

“எனக்கு ஜேனைப் பார்க்க வேண்டும் , அவ்வளவுதான். நான் நன்றாக நல்லபடியாக போய் சேருவேன்.”

"Is this a hint to me, Lizzy," said her father, "to send for the horses?"

“உனக்கு வண்டி வேண்டும் என்று சொல்கிறாயா லிசி”என தகப்பனார் கேட்டார்.

"No, indeed. I do not wish to avoid the walk. The distance is nothing when one has a motive; only three miles. I shall be back by dinner."

“நிச்சயமாக வேண்டாம். நடப்பதற்கு நான் யோசிக்கவில்லை. என்னுடயை குறிக்கோள் வலுவாக இருக்கும் பொழுது தூரம் ஒரு பொருட்டல்ல. மூன்று மைல்கள்தானே. நான் இரவு சாப்பிடுவதற்கு முன் வந்து விடுவேன்.”

"I admire the activity of your benevolence," observed Mary, "but every impulse of feeling should be guided by reason; and, in my opinion, exertion should always be in proportion to what is required."

“உன்னுடைய கரிசனம் எனக்கு சந்தோஷம்தான். ஆனால் உணர்ச்சி வேகத்தில் செய்யும் காரியங்களுக்கும் தகுந்த காரணம் வேண்டும். விஷயத்தின் தீவிரத்தைப் பொறுத்து நாம் சிரமத்தை மேற்கொள்ள வேண்டும்”என்றாள் மேரி.

"We will go as far as Meryton with you," said Catherine and Lydia. Elizabeth accepted their company, and the three young ladies set off together.

“மெரிடன்வரை நாங்களும், உன்னுடன் வருகிறோம்” என்றனர் காதரினும் , லிடியாவும். எலிசபெத் சரி என்று சொல்ல மூவரும் நடக்கத் தொடங்கினர்.

"If we make haste," said Lydia, as they walked along, "perhaps we may see something of Captain Carter before he goes."

“சற்று விரைவாக நடந்தால், காப்டன் கார்டர் கிளம்புவதற்கு முன் சற்று நேரமாவது அவரைப் பார்த்துப் பேசலாம்”என்றாள் லிடியா.

In Meryton they parted; the two youngest repaired to the lodgings of one of the officers' wives, and Elizabeth continued her walk alone, crossing field after field at a quick pace, jumping over stiles and springing over puddles with impatient activity, and finding herself at last within view of the house, with weary ankles, dirty stockings, and a face glowing with the warmth of exercise.

மெரிடன் வந்தவுடன் அவர்கள் பிரிந்தனர். சகோதரிகள் இருவரும் ஒரு ஆபீஸரின் மனைவி தங்கியிருக்கும் விடுதிக்குச் சென்றனர். எலிசபெத் தன் நடையைத் தொடர்ந்தாள். வழியில் உள்ள வயல்வெளிகளைக் கடந்து, படிகளில் தாவிக் குதித்து, மழையால் உண்டான நீர் தேக்கங்களைத் தாண்டி வீடு போய் சேர்கையில் அவள் கால்கள் சோர்ந்து போயிருந்தன, காலுரை அழுக்காகியிருந்தது. ஆனால் அவள் முகமோ நடைப்பயிற்சியினால் பளபளவென்றிருந்தது.

She was shewn into the breakfast-parlour, where all but Jane were assembled, and where her appearance created a great deal of surprise. That she should have walked three miles so early in the day, in such dirty weather, and by herself, was almost incredible to Mrs. Hurst and Miss Bingley; and Elizabeth was convinced that they held her in contempt for it. She was received, however, very politely by them; and in their brother's manners there was something better than politeness; there was good-humour and kindness. Mr. Darcy said very little, and Mr. Hurst nothing at all. The former was divided between admiration of the brilliancy which exercise had given to her complexion, and doubt as to the occasion's justifying her coming so far alone. The latter was thinking only of his breakfast.

அவளை உள்ளே அழைத்துச் சென்றனர். ஜேனை தவிர மற்றவர்கள் அங்கு குழுமினர். அவளுடைய தோற்றம் அவர்களுக்கு ஆச்சரியத்தை தந்தது. அதிகாலையில், மூன்று மைல் தூரம் தனியாக அதுவும் இவ்வளவு மோசமான காலநிலையில் அவள் நடந்து வந்தது திருமதி. ஹர்ஸ்ட், மிஸ் பிங்கிலியினால் நம்பவே முடியவில்லை. அவர்களுக்குத் தன்னுடைய இந்த நடத்தை மிகவும் அதிருப்தியை அளித்திருக்கும் என எலிசபெத் நம்பினாள். ஆனாலும் அவர்கள் அவளை மிகவும் மரியாதையாக வரவேற்றனர். அவர்களுடைய சகோதரனின் வரவேற்பில் உற்சாகமும், அன்பும் இருந்தது. டார்சி அதிகமாக எதுவும் பேசவில்லை. திரு. ஹர்ஸ்ட் மௌனமாக இருந்தார். நடந்து வந்ததால் அவளுடைய மெருகு கூடியிருந்ததை டார்சி ரசித்தாலும் , இவ்வளவு கஷ்டப்பட்டு வரவேண்டிய அவசியம் என்ன என்று அவனுக்குப் புரியவில்லை. திரு. ஹர்ஸ்ட் தன் காலை உணவைப்பற்றி மட்டுமே யோசித்துக் கொண்டிருந்தார்.

Her enquiries after her sister were not very favourably answered. Miss Bennet had slept ill, and though up, was very feverish, and not well enough to leave her room. Elizabeth was glad to be taken to her immediately; and Jane, who had only been withheld by the fear of giving alarm or inconvenience from expressing in her note how much she longed for such a visit, was delighted at her entrance. She was not equal, however, to much conversation, and when Miss Bingley left them together, could attempt little beside expressions of gratitude for the extraordinary kindness she was treated with. Elizabeth silently attended her.

எலிசபெத், ஜேனைப்பற்றி கேட்ட கேள்விகளுக்கு சரியான பதில் கிடைக்கவில்லை. அவளைப் பார்க்க , உடனேயே அவள் தங்கியிருந்த அறைக்கு அழைத்துச் சென்றனர். ஜேனால் சரியாக உறங்க முடியவில்லை , காய்ச்சல் அதிகமாக இருந்ததால் படுக்கையை விட்டு எழுந்திருக்க முடியவில்லை. அனாவசியமாக கவலையும் , அசௌகரியமும் கொடுக்க வேண்டாம் என்று எண்ணிய ஜேன் , யாரையும் வரச் சொல்லி எழுதவில்லை. இருப்பினும் எலிசபெத்தை கண்டவுடன் மிக்க மகிழ்ச்சி அடைந்தாள். மிஸ். பிங்கிலி அறையை விட்டகன்றவுடன் , அவர்கள் எவ்வளவு அன்புடன் தன்னை கவனித்து வருகின்றனர் என்பதை தவிர வேறெதுவும் ஜேனால் பேச முடியவில்லை. எலிசபெத் அமைதியாக அவளுக்குப் பணிவிடை செய்தாள்.

When breakfast was over they were joined by the sisters; and Elizabeth began to like them herself, when she saw how much affection and solicitude they shewed for Jane. The apothecary came, and having examined his patient, said, as might be supposed, that she had caught a violent cold, and that they must endeavour to get the better of it; advised her to return to bed, and promised her some draughts. The advice was followed readily, for the feverish symptoms increased, and her head ached acutely. Elizabeth did not quit her room for a moment, nor were the other ladies often absent: the gentlemen being out, they had, in fact, nothing to do elsewhere.

காலை சிற்றுண்டிக்குப் பிறகு சகோதரிகள் இருவரும் ஜேன் இருந்த அறைக்கு வந்தனர். ஜேனிடம் காட்டும், அன்பையும், பரிவையும் கண்டு எலிசபெத்திற்கு அவர்களை மிகவும் பிடித்து விட்டது. மருத்துவர் வந்து பார்த்து மருந்துகள் எழுதிக் கொடுத்து நல்ல ஓய்வெடுக்கும்படி சொல்லி புறப்பட்டார். காய்ச்சலும், தலைவலியுமாய் தவித்த ஜேனை விட்டு, எலிசபெத் ஒரு க்ஷணம்கூட நகரவில்லை. வீட்டிலுள்ள ஆண்கள் வெளியே சென்றிருந்தபடியால் சகோதரிகளும் வேறு ஒரு வேலையும் இல்லாத காரணத்தால் அதிக நேரம் ஜேனுடன் இருந்தனர்.

When the clock struck three Elizabeth felt that she must go, and very unwillingly said so. Miss Bingley offered her the carriage, and she only wanted a little pressing to accept it, when Jane testified such concern in parting with her, that Miss Bingley was obliged to convert the offer of the chaise into an invitation to remain at Netherfield for the present. Elizabeth most thankfully consented, and a servant was dispatched to Longbourn to acquaint the family with her stay and bring back a supply of clothes.

மாலை மணி மூன்று ஆனவுடன், எலிசபெத் வீட்டிற்கு கிளம்பத் தயாரானாள். வண்டியில் செல்லுமாறு மிஸ். பிங்கிலி வற்புறுத்தினான். அதற்கிணைந்த எலிசபெத்தை விட்டுப் பிரிய ஜேனிற்கு மனமில்லை. இதனை அறிந்த மிஸ். பிங்கிலி எலிசபெத்தை அங்கேயே தங்குமாறு கேட்டுக் கொண்டாள். எலிசபெத்தும் நன்றியுடன் ஏற்றுக் கொண்டாள். இச்செய்தியினை தெரிவித்து அவர்களுக்கு வேண்டிய உடைகள் கொண்டு வருமாறு ஒரு பணியாளன் லாங்க்பர்னுக்கு அனுப்பப்பட்டான்.