As no objection was made to the young people's engagement with their aunt, and all Mr. Collins's scruples of leaving Mr. and Mrs. Bennet for a single evening during his visit were most steadily resisted, the coach conveyed him and his five cousins at a suitable hour to Meryton; and the girls had the pleasure of hearing, as they entered the drawing-room, that Mr. Wickham had accepted their uncle's invitation, and was then in the house.

பெண்கள் அனைவரும் சித்தியின் வீட்டிற்கு விருந்துக்குச் செல்வதற்கு எந்தவித ஆட்சேபணையும் தெரிவிக்கப்படவில்லை. திரு. காலின்ஸ் காட்டிய தயக்கத்தையும் தடுத்து, அவர்களை சரியான சமயத்திற்கு குதிரை வண்டி மூலம் மெரிடனுக்கு அனுப்பி வைத்தனர். உள்ளே நுழைந்த அவர்களுக்கு, திரு. விக்காமும், தங்களது சித்தப்பாவின் அழைப்பினை ஏற்றுக் கொண்டு அங்கு வந்திருக்கிறான் என்பது தெரிந்து மிக்க சந்தோஷமடைந்தனர்.

When this information was given, and they had all taken their seats, Mr. Collins was at leisure to look around him and admire, and he was so much struck with the size and furniture of the apartment, that he declared he might almost have supposed himself in the small summer breakfast-parlour at Rosings; a comparison that did not at first convey much gratification; but when Mrs. Philips understood from him what Rosings was, and who was its proprietor -- when she had listened to the description of only one of Lady Catherine's drawing-rooms, and found that the chimney-piece alone had cost eight hundred pounds, she felt all the force of the compliment, and would hardly have resented a comparison with the housekeeper's room.

எல்லோரும் அவர்களது இருக்கையில் அமர்ந்தவுடன், காலின்ஸ் நிதானமாக, தன்னைச் சுற்றி இருப்பவற்றை பார்த்து இரசிக்க ஆரம்பித்தான். வீடு மற்றும் அங்கிருக்கும் மரச்சாமான்களைப் பார்த்து, அதன் அளவினைக் கண்டு பிரமித்த காலின்ஸ், ரோஸிங்ஸில் இருக்கும் சிறிய சிற்றுண்டி அறைபோல் இருப்பதாகச் சொன்னதைக் கேட்டு முதலில் மகிழ்ச்சியடையாத திருமதி. பிலிப்ஸ், ரோஸிங்ஸ் எம்மாதிரியான இடம், யார் அந்த இடத்தின் உரிமையாளர், லேடி காதரினுடைய ஒரு வரவேற்பறையின் விவரத்தையும், புகைபோக்கியின் விலை மட்டும் 800 பவுன் என்பதனையும் அறிந்த பிறகு தங்களது இல்லத்தைப்பற்றி காலின்ஸ் கூறியதின் மதிப்பினை உணர்ந்து, ரோஸிங்ஸில் இருக்கும் வீட்டைப் பராமரிப்பவரின் அறையோடு ஒப்பிட்டதற்காக வருத்தப்படவில்லை.

In describing to her all the grandeur of Lady Catherine and her mansion, with occasional digressions in praise of his own humble abode, and the improvements it was receiving, he was happily employed until the gentlemen joined them; and he found in Mrs. Philips a very attentive listener, whose opinion of his consequence increased with what she heard, and who was resolving to retail it all among her neighbours as soon as she could. To the girls, who could not listen to their cousin, and who had nothing to do but to wish for an instrument, and examine their own indifferent imitations of china on the mantlepiece, the interval of waiting appeared very long. It was over at last, however. The gentlemen did approach, and when Mr. Wickham walked into the room, Elizabeth felt that she had neither been seeing him before, nor thinking of him since, with the smallest degree of unreasonable admiration. The officers of the -- -- shire were in general a very creditable, gentlemanlike set, and the best of them were of the present party; but Mr. Wickham was as far beyond them all in person, countenance, air, and walk, as they were superior to the broad-faced, stuffy uncle Philips, breathing port wine, who followed them into the room.

லேடி காதரினுடைய இல்லத்தின் பிரம்மாண்டத்தைப் பற்றி விவரித்து வந்த காலின்ஸ் அவ்வப்போது தனது எளிய இல்லத்தைப் பற்றியும் எப்படி அதில் புதிய மாற்றங்களும் செய்யப்பட்டு வருகின்றன என்பதைப் பற்றியும் மற்ற விருந்தினர்கள் வரும்வரை சந்தோஷமாகக் கூறிக் கொண்டிருந்தான். தான் பேசியவற்றை திருமதி. பிலிப்ஸ் கூர்ந்து கேட்டுக் கொண்டிருந்ததை காலின்ஸ் கவனித்தான். அவனுடைய வர்ணனையைக் கேட்கக்கேட்க அவனுடைய முக்கியத்துவம் புரிந்து கொண்டு தான் கேட்டவற்றை அக்கம் பக்கத்தில் சொல்ல வேண்டும் என்று முடிவு செய்தாள். காலின்ஸ் பேச்சில் சுவாரசியமில்லாத பெண்கள், செய்வதற்கும் வேறு ஒன்றும் இல்லாததால் ஏதாவது இசைக் கருவி கிடைக்குமா என விரும்பினர். மேலும் அங்கு இருக்கும் கலைப் பொருளை பொறுமையாகப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தனர். பொறுமைக்கு முற்றுப்புள்ளி வைப்பதுபோல் விக்காமும், மற்ற அதிகாரிகளும் உள்ளே நுழைந்தனர். அவனை, தான் முதலில் பார்த்த பொழுது அவனைப்பற்றி என்ன நினைத்தாளோ, எப்படி வியந்தாளோ அதற்கு அவன் அருகதையுள்ளவன் என எலிசபெத், இப்பொழுதும் நினைத்தாள். அங்கு வந்திருந்த அனைத்து அதிகாரிகளும், இருப்பதிலேயே சிறந்தவர்களாகவும், பண்பாளர்களாகவும் இருந்தனர். தோற்றம், அழகிய முகம், நடை, உடை, பாவனை என விக்காம் எல்லோரைக் காட்டிலும் மேம்பட்டவனாய் விளங்கினான். குடிப்பதால் எப்பொழுதும் மது வாசம் வீசும் திரு. பிலிப்ஸை காட்டிலும் எல்லோரும் சிறந்தவர்களாக இருந்தனர்.

Mr. Wickham was the happy man towards whom almost every female eye was turned, and Elizabeth was the happy woman by whom he finally seated himself; and the agreeable manner in which he immediately fell into conversation, though it was only on its being a wet night, and on the probability of a rainy season, made her feel that the commonest, dullest, most threadbare topic might be rendered interesting by the skill of the speaker.

எல்லா பெண்களின் கவனமும் விக்காம்மேல் திரும்பும் அளவுக்கு அவன் அதிர்ஷ்டசாலியாக இருந்தான். அவன் எலிசபெத் அருகே வந்து அமர்ந்து, உடனே மிகவும் இயல்பாகப் பேச ஆரம்பித்தான். மழையைப் பற்றியும், மழைக் காலத்தைப்பற்றியும் பேசினாலும், அசுவாரசியமான விஷயமாக இருந்தாலும், சர்வசாதாரணமான விஷயமாக இருந்தாலும் பேசுபவரது திறமையால் அவையும் சுவாரசியமாகிவிடும் என்பதனை அவள் உணர்ந்தாள்.

With such rivals for the notice of the fair as Mr. Wickham and the officers, Mr. Collins seemed likely to sink into insignificance; to the young ladies he certainly was nothing; but he had still at intervals a kind listener in Mrs. Philips, and was, by her watchfulness, most abundantly supplied with coffee and muffin.

விக்காமும் மற்ற அதிகாரிகளும் போட்டியாக அமைந்த கூட்டத்தில், காலின்ஸ் முக்கியமற்றவனாக விளங்கினான். மற்ற பெண்களுக்கும் அவன் ஒரு பொருட்டாகவே இல்லை. ஆனாலும் இடையிடையே அவனது பேச்சை அன்பாகக் கேட்கக் கூடியவளாக திருமதி. பிலிப்ஸ் இருந்தாள். அவனை உபசரித்து, வேண்டிய அளவிற்கு காபியும், தின்பண்டங்களும் தந்தவண்ணம் இருந்தாள்.

When the card-tables were placed, he had an opportunity of obliging her in return, by sitting down to whist.

எல்லோரும் சீட்டாடுவதற்கு தயாரான பொழுது, திருமதி. பிலிப்ஸிற்கு தயவு காட்டுவதுபோல் காலின்ஸ் அவளுடன் சீட்டாட உட்கார்ந்தான்.

"I know little of the game at present," said he, "but I shall be glad to improve myself, for in my situation of life -- " Mrs. Philips was very thankful for his compliance, but could not wait for his reason.

“எனக்கு தற்சமயம் சிறிதளவுதான் இந்த ஆட்டத்தைப் பற்றித் தெரியும், இதில் மேலும் தேர்ச்சி பெற ஆசைப்படுகிறேன், ஆனால் என்னுடைய வாழ்க்கையில் நான் இருக்கும் சூழ்நிலையில் -- ‘ அவனுடைய இத்தகைய கீழ்படிதலுக்கு நன்றி கூறிய திருமதி. பிலிப்ஸிற்கு, அவனுடைய விளக்கத்தை கேட்பதற்கு காத்திருக்க முடியவில்லை.

Mr. Wickham did not play at whist, and with ready delight was he received at the other table between Elizabeth and Lydia. At first there seemed danger of Lydia's engrossing him entirely, for she was a most determined talker; but being likewise extremely fond of lottery tickets, she soon grew too much interested in the game, too eager in making bets and exclaiming after prizes, to have attention for any one in particular. Allowing for the common demands of the game, Mr. Wickham was therefore at leisure to talk to Elizabeth, and she was very willing to hear him, though what she chiefly wished to hear she could not hope to be told -- the history of his acquaintance with Mr. Darcy. She dared not even mention that gentleman. Her curiosity, however, was unexpectedly relieved. Mr. Wickham began the subject himself. He inquired how far Netherfield was from Meryton; and after receiving her answer, asked in an hesitating manner how long Mr. Darcy had been staying there.

விக்காம் சீட்டாடவில்லை. எலிசபெத்தும், லிடியாவும் அவனை சந்தோஷமாக தங்கள் அருகில் அமர்த்திக் கொண்டனர். பேசுவதில் திறமை பெற்றிருந்த லிடியா, அவனை தன்னுடன் உரையாடலில் முழுவதுமாக ஈடுபடுத்திக் கொண்டு விடுவாளோ என்ற அபாயம் முதலில் தெரிந்தது. ஆனால் சீட்டாடுவதில் மிகவும் ஆர்வம் இருந்ததால் அதுவும் பந்தயம் வைத்து அதில் பரிசுகளை ஜெயிப்பதில் விருப்பம் இருந்ததால், யார் ஒருவர் மீதும் அவள் கவனம் திரும்பவில்லை. அதனால் விக்காமிற்கு நிதானமாக எலிசபெத்துடன் பேச முடிந்தது, எலிசபெத்தும் அவனது பேச்சை கேட்க ஆர்வமாக இருந்தாள். குறிப்பாக டார்சிக்கும், அவனுக்கும் இருந்த தொடர்பைப் பற்றி கேட்க ஆர்வமாக இருந்தாலும் அவளால் வெளிப்படையாகக் கேட்க முடியவில்லை. ஆனால் அவளுடைய ஆசை எதிர்பாராத வண்ணம் பூர்த்தியாயிற்று. விக்காமே அதைப்பற்றி பேச ஆரம்பித்தான். நெதர்பீல்ட், மெரிடனிலிருந்து எவ்வளவு தூரத்தில் இருக்கிறது என்ற கேள்விக்கு பதில் கிடைத்தவுடன், எவ்வளவு நாட்களாக டார்சி அங்கு இருக்கிறான் என தயக்கத்துடன் விசாரித்தான்.

About a month," said Elizabeth; and then, unwilling to let the subject drop, added, "He is a man of very large property in Derbyshire, I understand."

“ஒரு மாத காலமாய்” என்று பதிலளித்த எலிசபெத் அந்த விஷயத்தைத் தொடரும் பொருட்டு “அவனுக்கு டெர்பிஷயரில் பெரிய சொத்து இருக்கிறது என நான் எண்ணுகிறேன்” என்றாள்.

"Yes," replied Wickham; "his estate there is a noble one. A clear ten thousand per annum. You could not have met with a person more capable of giving you certain information on that head than myself; for I have been connected with his family in a particular manner from my infancy."

“ஆமாம்” என்ற விக்காம் “அவனுடைய எஸ்டேட் அங்கு மிகவும் மேன்மையானது. வருடத்திற்கு பத்தாயிரம் பவுன் வருமானம் வருகிறது. சிறு வயதிலிருந்தே அக்குடும்பத்துடன் நான் ஒரு விதத்தில் சம்பந்தப்பட்டிருப்பதால் அக்குடும்பத்தின் தலைவனைப்பற்றி கூற என்னைவிட பொருத்தமானவனை நீ சந்தித்திருக்க முடியாது” என்றான்.

Elizabeth could not but look surprised.

எலிசபெத் ஆச்சரியமாகப் பார்த்தாள்.

"You may well be surprised, Miss Bennet, at such an assertion, after seeing, as you probably might, the very cold manner of our meeting yesterday. Are you much acquainted with Mr. Darcy?"

“நேற்று எங்களுடைய சந்திப்பில் ஒரு இறுக்கம் இருந்ததைப் பார்த்த உனக்கு வியப்பாக இருந்திருக்கும். உனக்கு டார்சி நல்ல பழக்கம் உண்டா?”

"As much as I ever wish to be," cried Elizabeth warmly. "I have spent four days in the same house with him, and I think him very disagreeable."

“நான் விரும்பும் அளவு” என்ற எலிசபெத் “நான் அவனுடன் நான்கு நாட்கள் ஒரே வீட்டில் தங்கியிருந்தேன், அவனை என்னால் ஏற்றுக் கொள்ள முடியவில்லை“ என்றாள்.

"I have no right to give my opinion," said Wickham, "as to his being agreeable or otherwise. I am not qualified to form one. I have known him too long and too well to be a fair judge. It is impossible for me to be impartial. But I believe your opinion of him would in general astonish -- and perhaps you would not express it quite so strongly anywhere else. Here you are in your own family."

“அவன் ஏற்றுக் கொள்ளக் கூடியவனா இல்லையா என்பதனைப்பற்றி என்னுடைய கருத்தைத் தெரிவிக்க எனக்கு உரிமையில்லை. எனக்கு அதற்கு தகுதியும் இல்லை. எனக்கு அவனை நீண்ட நாட்களாகத் தெரிந்திருப்பதாலும், மிகவும் நன்றாகத் தெரிந்திருப்பதாலும், நியாயமான கருத்தை கூற முடியாது. பாரபட்சமில்லாமல் என்னால் இருக்க முடியாது. ஆனால் அவன் மேலுள்ள உன் அபிப்பிராயம் அனைவரையும் ஆச்சரியப்படுத்தும். மேலும் இதனை இவ்வளவு கடுமையாக வெளியில் வேறெங்கும் கூற முடியாது-- இங்கு நீ உன் குடும்பத்துடன் இருக்கிறாய்” என்றான் விக்காம்.

"Upon my word I say no more here than I might say in any house in the neighbourhood, except Netherfield. He is not at all liked in Hertfordshire. Everybody is disgusted with his pride. You will not find him more favourably spoken of by any one."

“நெதர்பீல்டை தவிர, இங்கு அக்கம் பக்கத்தில் வசிப்பவர்களிடம் கூறுவதைவிட அதிகம் ஒன்றும் இங்கு நான் சொல்லவில்லை. ஹெர்ட்போர்ட்ஷயரில் யாருக்கும் அவனை பிடிக்கவில்லை. யாரும் அவனைப்பற்றி நல்லவிதமாகப் பேசி நீ பார்க்க முடியாது.”

"I cannot pretend to be sorry," said Wickham, after a short interruption, "that he or that any man should not be estimated beyond their deserts; but with him I believe it does not often happen. The world is blinded by his fortune and consequence, or frightened by his high and imposing manners, and sees him only as he chuses to be seen."

“நான் வருத்தப்படுவதாக நடிக்க முடியாது”என்ற விக்காம் சிறிது நேரத்திற்குப் பிறகு “ஒருவருக்கு எவ்வளவு தகுதி இருக்கிறதோ அதற்குமேல் அவரை எடை போடக் கூடாது. ஆனால் டார்சிக்கு இது பொருந்தாது. அவனுடைய பெரும் செல்வம் எல்லோருடைய கண்களையும் மறைக்கிறது. அவனுடைய அதிகாரமான, உயர் பண்புகளைப் பார்த்து பயப்படுகின்றனர். மேலும் அவன் எப்படி விரும்புகிறானோ அதைப்போலவே அவனை பார்க்கின்றனர்”என்றான்.

"I should take him, even on my slight acquaintance, to be an ill-tempered man." Wickham only shook his head.

“சிறிது நேர பழக்கத்திலேயே, அவனை மிகவும் கோபக்காரனாக மட்டுமே என்னால் எடுத்துக் கொள்ள முடிகிறது.” இதற்கு விக்காம் தலையை மட்டும் அசைத்தான்.

"I wonder," said he, at the next opportunity of speaking, "whether he is likely to be in this country much longer."

பேசுவதற்கு அடுத்த சந்தர்ப்பம் கிடைத்த உடனேயே “அவன் இவ்வூரில் நீண்ட நாட்கள் தங்குவானா” எனக் கேட்டான்.

"I do not at all know; but I heard nothing of his going away when I was at Netherfield. I hope your plans in favour of the -- -- shire will not be affected by his being in the neighbourhood."

“எனக்குத் தெரியவில்லை. நான் நெதர்பீல்டில் இருக்கும்வரை அவன் போவது பற்றி எதுவும் கேள்விப்படவில்லை. அவன் இங்கு இருப்பதால் நீ இராணுவத்தில் சேருவதற்கான திட்டத்தில் எந்தவித பாதிப்பும் இருக்காது என நம்புகிறேன்” என்றாள்.

" Oh! No -- it is not for me to be driven away by Mr. Darcy. If he wishes to avoid seeing me, he must go. We are not on friendly terms, and it always gives me pain to meet him, but I have no reason for avoiding him but what I might proclaim to all the world -- a sense of very great ill-usage, and most painful regrets at his being what he is. His father, Miss Bennet, the late Mr. Darcy, was one of the best men that ever breathed, and the truest friend I ever had; and I can never be in company with this Mr. Darcy without being grieved to the soul by a thousand tender recollections. His behaviour to myself has been scandalous; but I verily believe I could forgive him anything and everything, rather than his disappointing the hopes and disgracing the memory of his father."

“ஓ! இல்லை -- டார்சியால் என்னை துரத்த முடியாது. என்னைப் பார்ப்பதை தவிர்க்க வேண்டும் என நினைத்தால் அவன்தான் போக வேண்டும். நாங்கள் நண்பர்களாக இல்லை. எனக்கு அவனை பார்ப்பதற்கு எப்பொழுதும் கஷ்டமாக இருந்திருக்கிறது. எனக்கு அவனை தவிர்க்க எந்த ஒரு காரணமும் இல்லை. ஆனால் அவன் இவ்வளவு மோசமானவனாக இருப்பதை இந்த உலகிற்கு சொல்வதற்கு எனக்கு கஷ்டமாக இருக்கிறது. காலம் சென்ற இவனது தகப்பனார், எல்லோரைக் காட்டிலும் ஒரு சிறந்த மனிதராகவும், என்னுடைய, உண்மையான நண்பராகவும் இருந்தார். டார்சியுடன் சேர்ந்து இருக்கும் சந்தர்ப்பங்களில் எல்லாம் அவனது தகப்பனாரின் அன்பான ஞாபகங்கள் என்னை வந்து தாக்கும். என்னிடம் மிகவும் மோசமாக நடந்து கொண்டுள்ளான். அவனுடைய தகப்பனாரின் எதிர்பார்ப்புகளை நிராசை ஆக்கினான், அவரது ஞாபகார்த்தங்களை களங்கப்படுத்தினான், ஆனாலும் அவன் இவை யாவையும் செய்யவில்லை என நினைத்துக் கொண்டு மன்னித்து விடலாம் என எண்ணுகிறேன்.”

Elizabeth found the interest of the subject increase, and listened with all her heart; but the delicacy of it prevented farther inquiry.

எலிசபெத்திற்கு இவ்விஷயம் மேலும் சுவாரசியத்தை ஏற்படுத்தியது. முழு மனதோடு கேட்டுக் கொண்டிருந்த அவளுக்கு, விஷயம் நாசுக்கானது என்பதால் மேலும் எதையும் விசாரிக்க முடியவில்லை.

Mr. Wickham began to speak on more general topics, Meryton, the neighbourhood, the society, appearing highly pleased with all that he had yet seen, and speaking of the latter especially with gentle but very intelligible gallantry.

விக்காம், பொதுவான சமாசாரங்களைப்பற்றி பேசலானான். மெரிடன், அதனைச் சுற்றியுள்ள பகுதி, மெரிடன் சமுதாயம், தான் இதுவரை பார்க்காதது பற்றிகூட மிகவும் திருப்தியடைந்தவனாய் பேசிய பேச்சு, பரிவாகவும் இருந்தது. அதே சமயம் அவனுடைய மேன்மையையும் உணர்த்தியது.

"It was the prospect of constant society, and good society," he added, "which was my chief inducement to enter the -- -- shire. I knew it to be a most respectable, agreeable corps, and my friend Denny tempted me farther by his account of their present quarters, and the very great attentions and excellent acquaintance Meryton had procured them. Society, I own, is necessary to me. I have been a disappointed man, and my spirits will not bear solitude. I must have employment and society. A military life is not what I was intended for, but circumstances have now made it eligible. The church ought to have been my profession -- I was brought up for the church, and I should at this time have been in possession of a most valuable living, had it pleased the gentleman we were speaking of just now."

“நல்ல சமுதாயமாக இருப்பதுதான், நான் இங்கு இராணுவத்தில் சேருவதற்கு தூண்டுதலாக இருந்தது. மதிப்பிற்குரிய நல்ல படைவீரர்கள் இருப்பது எனக்குத் தெரியும். மேலும் என்னுடைய நண்பன் டென்னி இப்போதிருக்கும் இடத்தைப் பற்றியும், மெரிடனில் இருப்பவர்கள் தரும் அன்பு, ஆதரவைப் பற்றியும் கூறியது மேலும் என்னை இங்கு இப்பிரிவில் சேர்ந்து கொள்ளத் தூண்டியது. எனக்கு சமுதாயம் முக்கியம். நான் ஏமாற்றப்பட்டவன், என்னால் தனியாக இருக்க முடியாது. எனக்கு வேலையும் வேண்டும், மனிதர்களும் வேண்டும். நான் உத்தேசித்தது இராணுவ வாழ்க்கையல்ல. ஆனால் சந்தர்ப்ப சூழ்நிலை என்னை இப்பொழுது இதில் சேரும்படி ஆக்கியுள்ளது. நான் சர்ச்சில் இருப்பதற்காகவே வளர்க்கப்பட்டேன். நான் இவ்வளவு நேரமாய் பேசிக் கொண்டிருந்த மனிதன் விருப்பப்பட்டிருந்தால், சர்ச்சில் வேலை செய்து கொண்டு ஒரு உயர்ந்த வாழ்க்கை வாழ்ந்து கொண்டிருந்திருப்பேன்.”

"Indeed!"

“உண்மையாகவா”

Yes -- the late Mr. Darcy bequeathed me the next presentation of the best living in his gift. He was my godfather, and excessively attached to me. I cannot do justice to his kindness. He meant to provide for me amply, and thought he had done it; but when the living fell it was given elsewhere."

“ஆமாம் -- காலம் சென்ற திரு. டார்சி எனக்கு இந்த உயர்ந்த வாழ்க்கையினை சொத்தாக எழுதியிருந்தார். தகப்பனாருக்கும் மேலே இருந்த அவர் என்னிடம் மிகவும் பாசமாக இருந்தார். எனக்கு அவருடைய அன்புக்கு பிரதி உபகாரம் செய்யவே முடியாது. எனக்கு போதுமான வருமானம் கொடுக்க வேண்டும் என விரும்பி அதனை செய்து முடித்தோம் என நம்பினார். ஆனால் அவர் போன பிறகு அது வேறு யாருக்கோ போய்விட்டது.”

"Good heavens!" Cried Elizabeth; "but how could that be? -- How could his will be disregarded? -- Why did not you seek legal redress?"

“கடவுளே, எப்படி இது முடியும். எப்படி அவருடைய உயிலை மதிக்காமல் இருக்க முடியும்? ஏன் நீ இதற்கு சட்டப்படி நடவடிக்கை எடுக்கவில்லை?”

"There was just such an informality in the terms of the bequest as to give me no hope from law. A man of honour could not have doubted the intention, but Mr. Darcy chose to doubt it -- or to treat it as a merely conditional recommendation, and to assert that I had forfeited all claim to it by extravagance, imprudence -- in short, anything or nothing. Certain it is, that the living became vacant two years ago, exactly as I was of an age to hold it, and that it was given to another man; and no less certain is it, that I cannot accuse myself of having really done anything to deserve to lose it. I have a warm, unguarded temper, and I may perhaps have sometimes spoken my opinion of him, and to him, too freely. I can recal nothing worse. But the fact is, that we are very different sort of men, and that he hates me."

“முறைப்படியாக எதுவும் எழுதிவைக்காததால் என்னால் சட்டப்படி எதுவும் செய்ய முடியவில்லை. ஒரு நல்ல மனிதனுக்கு தகப்பனாரின் உத்தேசத்தில் எந்த சந்தேகமும் வராது. ஆனால் டார்சிக்கு அந்த சந்தேகம் வந்தது, அல்லது தகப்பனார், நிபந்தனைக்கு உட்பட்டு சிபாரிசு செய்திருக்கிறார் என நினைத்தான் போலும். எனது ஊதாரித்தனத்தாலும், கவனமின்மையாலும் அல்லது எக்காரணமுமே இல்லாமலும், நான் விட்டுக் கொடுத்துவிட்டதாக வலியுறுத்துவான். இரண்டு வருடங்களுக்குமுன், சர்ச்சில் பதவி காலியான பொழுது எனக்கு சரியான வயது இருந்தபோதிலும், அது வேறு ஒருவருக்கு அளிக்கப்பட்டது. நான் அதனை இழக்க எந்த தவறும் செய்ததாக குற்றம்சாட்ட முடியாது. எனக்கும் கட்டுபாடில்லாத கோபம் உண்டு. நான் அவனைப்பற்றி, அவனிடமே, சில சமயங்களில் என் அபிப்பிராயத்தைக் கூறி இருக்கிறேன். இத்தவற்றைத் தவிர வேறு எதுவும் நான் செய்தது இல்லை. ஆனால் உண்மை என்னவென்றால் நாங்கள் இருவரும் முற்றிலும் மாறுபட்ட குணங்களை, உடையவர்கள். அவனுக்கு என்னைக் கண்டாலே பிடிக்காது.”

"This is quite shocking! -- He deserves to be publicly disgraced."

“இது மிகவும் அதிர்ச்சியூட்டுவதாக உள்ளது! -- அவனை பொது இடத்தில் அவமானப்படுத்த வேண்டும்.”

"Some time or other he will be -- but it shall not be by me. Till I can forget his father, I can never defy or expose him."

“எப்பொழுதாவது இது நடக்கும் -- ஆனால் என் மூலம் இருக்காது. அவனுடைய தகப்பனாருடைய ஞாபகம் இருக்கும்வரை அவனை காண்பித்துக் கொடுக்க முடியாது, எதிர்க்கவும் முடியாது.”

Elizabeth honoured him for such feelings, and thought him handsomer than ever as he expressed them.
அவனுடைய இந்த உணர்வுகளுக்கு எலிசபெத் பெரும் மதிப்பு கொடுத்தாள். இதனாலேயே அவன் மேலும் அழகுள்ளவனாகத் தெரிந்தான்.

"But what," said she, after a pause, "can have been his motive? -- what can have induced him to behave so cruelly?"

சிறிது இடைவெளிக்குப் பிறகு “அவனுடைய நோக்கம் என்னவாக இருக்கும். இவ்வளவு கடுமையாக நடந்து கொண்டதற்கு காரணம் என்னவாக இருக்கும்?” எனக் கேட்டாள்.

"A thorough, determined dislike of me -- a dislike which I cannot but attribute in some measure to jealousy. Had the late Mr. Darcy liked me less, his son might have borne with me better; but his father's uncommon attachment to me irritated him, I believe, very early in life. He had not a temper to bear the sort of competition in which we stood -- the sort of preference which was often given me."

“என் மேலுள்ள வெறுப்புதான். பொறாமை காரணமாக உள்ள வெறுப்பு. அவனுடைய தகப்பனார் என்மேல் இவ்வளவு அன்பு காட்டியிருக்காவிட்டால் ஒரு வேளை டார்சிக்கு என்னைப் பிடித்திருக்கலாம். ஆனால் அவரது அதீத அன்பு அவனது இளமை காலம் முதல் எரிச்சலூட்டியது. அவனைக் காட்டிலும் என்மேல் அதிக அக்கறை கொண்டது அவனால் தாங்க முடியவில்லை என நினைக்கிறேன்.”

"I had not thought Mr. Darcy so bad as this -- though I have never liked him, I had not thought so very ill of him. -- I had supposed him to be despising his fellow-creatures in general, but did not suspect him of descending to such malicious revenge, such injustice, such inhumanity as this!"

“இவ்வளவு மோசமானவனாக இருப்பான் என நான் நினைக்கவில்லை -- எனக்கு எப்பொழுதுமே அவனைப் பிடிக்காது. ஆனால் அவன் இவ்வளவு மோசமானவன் என நான் நினைத்தது கிடையாது. தன்கூட இருப்பவர்களைப் பொதுவாக நிந்தனை செய்வான் என நினைத்திருந்தேன். ஆனால் இவ்வளவு கீழிறங்கி துவேஷத்துடன் பழி தீர்த்துக் கொள்வான், முற்றிலும் அநியாயமாக, மனிதாபிமானமே இல்லாமல் நடந்து கொள்வான் என நான் சிறிதும் எதிர்பார்க்கவில்லை.”

After a few minutes reflection, however, she continued -- "I do remember his boasting one day, at Netherfield, of the implacability of his resentments, of his having an unforgiving temper. His disposition must be dreadful."

சிறிது நேர யோசனைக்குப் பிறகு மீண்டும் ஆரம்பித்தாள். “எனக்கு ஞாபகம் இருக்கிறது, ஒரு நாள் நெதர்பீல்டில் தன்னுடைய மாற்றவே முடியாத கோபத்தைப் பற்றியும், மன்னிக்க முடியாத கோபத்தை பற்றியும் பெருமையாகப் பேசிக் கொண்டிருந்தான். அவனுடைய இச்சுபாவம் பயங்கரமானதாக இருக்க வேண்டும்.”

"I will not trust myself on the subject," replied Wickham, "I can hardly be just to him."

“இவ்விஷயத்தில் எனக்கு என்மேல் நம்பிக்கை இல்லை. நான் அவனிடம் நியாயமாக நடந்து கொள்ள முடியாது” என்றான் விக்காம்.

Elizabeth was again deep in thought, and after a time exclaimed, "To treat in such a manner the godson, the friend, the favourite of his father!" -- She could have added, "A young man too, like you, whose very countenance may vouch for your being amiable" -- but she contented herself with, "And one, too, who had probably been his own companion from childhood, connected together, as I think you said, in the closest manner!"

மீண்டும் ஆழ்ந்த சிந்தனையில் மூழ்கிய எலிசபெத் சிறிது நேரத்திற்குப் பிறகு “மகனைப்போல் பாவித்த உன்னை, தகப்பனாரின் வேண்டப்பட்டவனாக இருந்த உன்னை, இப்படி நடத்தியிருக்கிறான்!” உன்னைப் பார்த்தாலே இனிய சுபாவம் உள்ளவன் என தோன்றுகிறது என சொல்ல நினைத்தவள் “சிறு வயதிலிருந்தே சக நண்பனாக சேர்ந்து இருந்த உன்னை, நீ சொன்னதுபோல் நெருக்கமாக இருந்த உன்னை”என்பதோடு நிறுத்திக் கொண்டாள்.

"We were born in the same parish, within the same park, the greatest part of our youth was passed together; inmates of the same house, sharing the same amusements, objects of the same parental care. My father began life in the profession which your uncle, Mr. Philips, appears to do so much credit to -- but he gave up everything to be of use to the late Mr. Darcy, and devoted all his time to the care of the Pemberley property. He was most highly esteemed by Mr. Darcy, a most intimate, confidential friend. Mr. Darcy often acknowledged himself to be under the greatest obligations to my father's active superintendance, and when, immediately before my father's death, Mr. Darcy gave him a voluntary promise of providing for me, I am convinced that he felt it to be as much a debt of gratitude to him as of affection to myself."

“நாங்கள் ஒரே ஊரில் ஒரே இடத்தில் பிறந்தோம். இளவயது பிராயம் பெரும்பாலும் ஒன்றாகவே கழிந்தது. ஒரே வீட்டில் வசித்தோம், ஒன்றாகவே விளையாடினோம், ஒன்றாகவே வளர்க்கப்பட்டோம். திரு. பிலிப்ஸ்போல் வக்கீலாக இருந்த எனது தகப்பனார். திரு. டார்சிக்காக எல்லாவற்றையும் விட்டு வந்து, பிம்பெர்லியை பார்த்துக் கொள்வதற்கே தன் நேரம் முழுவதையும் செலவழித்தார். எனது தகப்பனாரிடம் திரு. டார்சி மிகவும் உயர்ந்த மதிப்பு வைத்திருந்தார். மேலும் அந்தரங்க நண்பனாகவும் கருதினார். எனது தகப்பனாரின் சேவைக்கு மிகவும் கடமைப்பட்டிருந்ததாக கூறிய திரு. டார்சி, என்னை கவனித்துக் கொள்வதாக என் தகப்பனார் இறப்பதற்கு முன்பு வாக்களித்திருந்தார். எவ்வளவு என் தகப்பனாருக்கு நன்றி கடன்பட்டிருப்பதாக நினைத்து இந்த உதவியைச் செய்தாரோ அவ்வளவு என் மேலுள்ள பாசத்தினாலும் செய்தார் என நான் நம்புகிறேன்.”

"How strange!" Cried Elizabeth. "How abominable! -- I wonder that the very pride of this Mr. Darcy has not made him just to you! -- If from no better motive, that he should not have been too proud to be dishonest, -- for dishonesty I must call it."

“என்ன ஆச்சரியம்! எவ்வளவு வெறுக்கத்தக்க ஒரு விஷயம். டார்சியின் கர்வமே உன்னிடம் நியாயமாக நடந்து கொள்ள மறுத்திருக்கிறது. வேறு ஒரு நோக்கம் இல்லையெனில், அவனுடைய பெருமையை காப்பாற்றிக் கொள்ளவாவது உன்னிடம் நியாயமாக நடந்து கொண்டிருக்கலாம். அப்படி இல்லை எனும் பொழுதுதான் ஆச்சரியம் வருகிறது.”

"It is wonderful," replied Wickham, -- "for almost all his actions may be traced to pride; and pride has often been his best friend. It has connected him nearer with virtue than any other feeling. But we are none of us consistent, and in his behaviour to me there were stronger impulses even than pride."

“அவனுடைய எல்லா செயல்களுக்கும் பின்னணி கர்வம்தான் என்று சொல்வது சரிதான், ஏனெனில் கர்வம்தான் அவனுடைய உற்ற நண்பனாக இருந்து வருகிறது. நாம் அனைவருமே எப்பொழுதும் ஒரே மாதிரி இருப்பதில்லை. ஆனால் அவனுக்கு என்னிடம் கர்வத்தைக் காட்டிலும் வேறு ஏதோ ஒரு வேகம் இருக்கிறது.”

"Can such abominable pride as his have ever done him good?"
இந்த வேண்டாத கர்வம் அவனுக்கு எப்பொழுதாவது நல்லது செய்திருக்கிறதா?”

"Yes. It has often led him to be liberal and generous -- to give his money freely, to display hospitality, to assist his tenants, and relieve the poor. Family pride, and filial pride -- for he is very proud of what his father was -- have done this. Not to appear to disgrace his family, to degenerate from the popular qualities, or lose the influence of the Pemberley House, is a powerful motive. He has also brotherly pride, which, with some brotherly affection, makes him a very kind and careful guardian of his sister, and you will hear him generally cried up as the most attentive and best of brothers."

“செய்திருக்கிறது. பல சந்தர்ப்பங்களில், தாராளமாகவும், பரந்த மனப்பான்மையுடனும் செயல்பட்டிருக்கிறான். பண உதவி செய்வதற்கும், விருந்தோம்பலைக் காண்பிப்பதற்கும், தன் கீழ் குடியிருக்கும் மக்களுக்கு வசதி செய்து கொடுப்பதற்கும், ஏழை மக்களுக்கு உதவி செய்வதற்கும், குடும்ப கௌரவம், அவனது தகப்பனார் வாழ்ந்த வாழ்க்கை இவையாவுமே அவனை இவ்வாறு நடந்து கொள்ள தூண்டியிருக்கிறது. தன்னுடைய குடும்ப கௌரவத்தை நிலை நாட்டவும், பெருமையை காப்பாற்றுவதற்கும், பிம்பெர்லி இல்லம் தன் செல்வாக்கினை இழக்காமல் இருப்பதற்கும் செய்ததாகவும் இருக்கலாம். மேலும் அவனுக்கு தனது சகோதர பாசத்தின்மேல் பெருமை உண்டு. இந்த பாசத்தின் காரணமாக அவனுடைய தங்கையை அன்பாகவும், கவனமாகவும் பாதுகாத்து வந்தான். எல்லோரையும்விட ஒரு சிறந்த பாசமிக்க அண்ணன் அவன் என நீ பொதுவாக கேள்விப்படுவாய்.”

"What sort of a girl is Miss Darcy?"

“மிஸ். டார்சி எம்மாதிரியான பெண்?”

He shook his head. "I wish I could call her amiable. It gives me pain to speak ill of a Darcy. But she is too much like her brother -- very, very proud. As a child, she was affectionate and pleasing, and extremely fond of me; and I have devoted hours and hours to her amusement. But she is nothing to me now. She is a handsome girl, about fifteen or sixteen, and I understand, highly accomplished. Since her father's death, her home has been London, where a lady lives with her, and superintends her education."

மறுத்தாற்போல் தலையசைத்து “அவள் நல்லவள் என்று கூற ஆசைப்படுகிறேன். டார்சி குடும்பத்தினரைப்பற்றி தவறாகப் பேச கஷ்டமாகத்தான் உள்ளது. அவளும் தனது சகோதரன்போல் பெரும்பாலும் இருப்பாள் -- மிகவும் கர்வமானவள். குழந்தையாக இருக்கும்பொழுது மிகவும் அன்பாகவும், பாசமாகவும் இருந்தாள். என்னைக் கண்டால் மிகவும் பிடிக்கும், நான் அவளுடன் மணிக்கணக்காய் விளையாடியிருக்கிறேன். ஆனால் இப்பொழுது அவள் எனக்கு யாருமில்லை. பதினைந்து வயதாகும் அவள், பார்ப்பதற்கு அழகாக இருப்பாள், மிகவும் திறமைசாலி என்று எனக்குத் தெரியும். தகப்பனாரின் காலத்திற்குப் பிறகு அவள் லண்டனில் வசிக்கிறாள். ஒரு பெண்மணி அவள் கூடவே இருந்து கொண்டு அவளது படிப்பினை மேற்பார்வையிட்டு வருகிறாள்.”

After many pauses and many trials of other subjects, Elizabeth could not help reverting once more to the first, and saying –

வேறு சில விஷயங்களைப்பற்றி பேச முயற்சி எடுத்தாலும் மீண்டும் பழைய விஷயத்தைப் பற்றிப் பேசுவதை எலிசபெத்தால் கட்டுப்படுத்திக் கொள்ள முடியாததாக இருந்தது.

"I am astonished at his intimacy with Mr. Bingley! How can Mr. Bingley, who seems good-humour itself, and is, I really believe, truly amiable, be in friendship with such a man? How can they suit each other? Do you know Mr. Bingley?"

“திரு. பிங்கிலியுடன் நெருக்கமாக அவன் இருப்பது எனக்கு ஆச்சரியமாக இருக்கிறது! நல்ல இனிமையான சுபாவமுள்ள பிங்கிலிக்கு எப்படி இப்படி ஒருவனுடன் நண்பனாக இருக்க முடிகிறது. எப்படி இருவருக்கும் ஒத்துப் போகிறது? -- உனக்கு பிங்கிலியைத் தெரியுமா?”

"Not at all."

“தெரியாது.”

"He is a sweet-tempered, amiable, charming man. He cannot know what Mr. Darcy is."

“இனிய சுபாவமும், நல்ல குணமும் படைத்த வசீகரமான மனிதன் அவன். அவனுக்கு டார்சி யார் எனத் தெரிந்திருக்க முடியாது.”

"Probably not; -- but Mr. Darcy can please where he chuses. He does not want abilities. He can be a conversible companion if he thinks it worth his while. Among those who are at all his equals in consequence, he is a very different man from what he is to the less prosperous. His pride never deserts him; but with the rich he is liberal-minded, just, sincere, rational, honourable, and perhaps agreeable -- allowing something for fortune and figure."

“ஒரு வேளை அவனுக்குத் தெரியாமல் இருக்கலாம்; -- ஆனால் டார்சிக்கு எங்கு எப்படி பழகுவது எனத் தெரியும். அவனுக்கு அத்திறமைகளுக்கு ஒன்றும் குறைவில்லை. தனக்கு கீழ்நிலையில் உள்ளவர்களிடம் ஒரு மாதிரியாகவும், தனக்குச் சமமாக இருப்பவர்களிடம் வேறு மாதிரியாகவும் அவன் நடந்து கொள்வதே வித்தியாசமாக இருக்கும். அவனுடைய கர்வம் அவனை ஒருபொழுதும் கைவிட்டதில்லை; ஆனால் பணக்காரர்களுடன் அவன் பெருந்தன்மையாகவும், நேர்மையாகவும், உண்மையாகவும், பகுத்தறிவு மிக்கவனுமாய், பழகுவதற்கு ஏற்றவனுமாய் இருப்பான் -- சொத்துக்கும், பணத்திற்கும் கொடுக்கும் இடம்.”

The whist party soon afterwards breaking up, the players gathered round the other table, and Mr. Collins took his station between his cousin Elizabeth and Mrs. Philips. The usual inquiries as to his success were made by the latter. It had not been very great: he had lost every point; but when Mrs. Philips began to express her concern thereupon, he assured her with much earnest gravity that it was not of the least importance, that he considered the money as a mere trifle, and begged she would not make herself uneasy.

சீட்டு கச்சேரி முடிந்து, எல்லோரும் வேறு ஒரு மேஜையைச் சுற்றி கூடிய பொழுது காலின்ஸ் எலிசபெத்திற்கும், திருமதி. பிலிப்ஸிற்கும் இடையே வந்து நின்று கொண்டான். அவனுடைய வெற்றியைப் பற்றி திருமதி. பிலிப்ஸ் விசாரித்த பொழுது தான் எல்லா ஆட்டங்களிலும் தோற்றுப் போனதாக கூறியதைக் கேட்ட திருமதி. பிலிப்ஸ் மிக்க அக்கறையுடன் விசாரித்ததற்கு, தனக்கு எப்பொழுதுமே பணம் ஒரு பொருட்டாக இருந்ததில்லை, அதனால் அதற்காக அவள் கவலைப்பட வேண்டாம் என மிகவும் பவ்யமாக பதிலளித்தான்.

"I know very well, madam," said he, "that when persons sit down to a card-table they must take their chance of these things -- and happily I am not in such circumstances as to make five shillings any object. There are undoubtedly many who could not say the same, but thanks to Lady Catherine de Bourgh, I am removed far beyond the necessity of regarding little matters."

“எனக்கு மிக நன்றாகத் தெரியுமம்மா, சீட்டாடுவதற்கு உட்கார்ந்தால், இவைகளை எல்லாம் நாம் எதிர்கொண்டுதான் ஆக வேண்டும். அதிர்ஷ்டவசமாக ஐந்து ஷில்லிங்ஸ் ஜெயிக்க வேண்டும் என்ற சூழ்நிலையில் நான் இல்லை. பலர் இம்மாதிரி கூறும் நிலையில் இல்லை என்பதில் சந்தேகமில்லை. இதுபோன்ற அற்ப விஷயங்களைப்பற்றி கவலைப்படாமல் நான் இருப்பதற்கு லேடி காதரினுக்கு நன்றி சொல்ல வேண்டும்.”

Mr. Wickham's attention was caught; and after observing Mr. Collins for a few moments, he asked Elizabeth in a low voice whether her relation were very intimately acquainted with the family of de Bourgh.

விக்காமின் கவனம் காலின்ஸ்மீது சென்றது. சிறிது நேரம் அவனை கவனித்த பிறகு, லேடி டி பர்க் குடும்பத்துடன் அவனுக்கு நெருங்கிய பழக்கம் உண்டா என தாழ்ந்த குரலில் எலிசபெத்திடம் விசாரித்தான்.

"Lady Catherine de Bourgh," she replied, "has very lately given him a living. I hardly know how Mr. Collins was first introduced to her notice, but he certainly has not known her long."

“லேடி காதரின் டி பர்க் சமீபத்தில் இவனுக்கு வேலை தந்திருக்கிறாள். எப்படி காலின்ஸ் முதலில் அவளுக்கு அறிமுகமானான் என தெரியாது. ஆனால் நீண்ட கால பழக்கம் இல்லை என்பது நிச்சயம்”என்று பதிலளித்தாள்.

"You know of course that Lady Catherine de Bourgh and Lady Anne Darcy were sisters; consequently that she is aunt to the present Mr. Darcy."

“லேடி ஆன் டார்சியும், லேடி காதரின் டி பர்கும் சகோதரிகள் என உனக்கும் தெரிந்திருக்கும். அதனால் லேடி காதரின் டார்சியின் சித்தியாவாள்.”

"No, indeed, I did not. I knew nothing at all of Lady Catherine's connexions. I never heard of her existence till the day before yesterday."

“இல்லை, எனக்குத் தெரியாது. லேடி காதரினுடைய உறவுகளைப்பற்றி எனக்கு எதுவும் தெரியாது. நேற்று முதல் நாள்வரை அப்படிப்பட்ட ஒருத்தி இருக்கிறாள் என்பதைப்பற்றி நான் கேள்விப்பட்டதேயில்லை.”

"Her daughter, Miss de Bourgh, will have a very large fortune, and it is believed that she and her cousin will unite the two estates."

“அவளுடைய மகள் மிஸ். டீ பர்க்-க்கு ஏராளமான சொத்து வந்து சேரும். அவளும் டார்சியும் சேர்வதன் மூலம் இரு சொத்துக்களும் இணையும் என்று நம்பப்படுகிறது.”

This information made Elizabeth smile, as she thought of poor Miss Bingley. Vain indeed must be all her attentions, vain and useless her affection for his sister and her praise of himself, if he were already self-destined to another.

இதைக் கேட்டவுடன் மிஸ். பிங்கிலியை நினைத்து, எலிசபெத்திற்கு சிரிப்பு வந்தது. டார்சி வேறொருவளுக்கு என தீர்மானிக்கப்பட்டிருந்தால், டார்சியின்மேல் இருக்கும் அவளது அக்கறையும் கவனமும், அவளது தங்கைமேல் இருக்கும் அன்பும், அவனை புகழ்ந்து பேசுவது எல்லாமே வீண்.

"Mr. Collins," said she, "speaks highly both of Lady Catherine and her daughter; but from some particulars that he has related of her ladyship, I suspect his gratitude misleads him, and that in spite of her being his patroness, she is an arrogant, conceited woman."

“லேடி காதரின் பற்றியும், அவளது மகளைப் பற்றியும் காலின்ஸ் உயர்வாகப் பேசுவான். ஆனால் அவன் கூறிய ஒரு சில விஷயங்களை வைத்துப் பார்க்கும் பொழுது, அவள் ஒரு கடுமையான, கர்வமுள்ள பெண்மணியாக இருப்பாள் எனத் தெரிகிறது. காலின்ஸிற்கு அவள் தன்னை ஆதரிப்பதால், அந்த நன்றி உணர்ச்சி கண்ணை மறைக்கிறது போலும்”என்றாள் எலிசபெத்.

"I believe her to be both in a great degree," replied Wickham; "I have not seen her for many years, but I very well remember that I never liked her, and that her manners were dictatorial and insolent. She has the reputation of being remarkably sensible and clever; but I rather believe she derives part of her abilities from her rank and fortune, part from her authoritative manner, and the rest from the pride of her nephew, who chuses that every one connected with him should have an understanding of the first class."

“நீ கூறிய இரண்டு குணங்களும் அவளுக்கு உச்சகட்டத்தில் இருக்கின்றன” என்ற விக்காம், “அவளை சந்தித்துப் பல வருடங்கள் ஆகின்றன. எனக்கு அவளை எப்பொழுதுமே பிடித்ததில்லை. அவளுடைய நடத்தை சர்வாதிகாரி போலவும், கர்வமாகவும் இருக்கும். அறிவுப்பூர்வமாகவும், புத்திசாலியாகவும் இருப்பவள் என அவளுக்குப் பெயர் உண்டு. அவளுடைய இத்திறமைகளெல்லாம் அவளுடைய பதவியினாலும், செல்வத்தினாலும் அதிகார நிலை இருப்பதினாலும் கிடைத்திருக்கும். மீதி, அவளுடைய உறவினன் டார்சியின் தொடர்பு மூலம் கிடைத்திருக்கும். மேட்டுக் குடியினர் எப்படி நடந்து கொள்ள வேண்டும் என்று தெரிந்திருப்பவர்களுடனும், மேட்டுக் குடியினருடனும் மட்டுமே டார்சி பழகுவான்.”

Elizabeth allowed that he had given a very rational account of it, and they continued talking together with mutual satisfaction till supper put an end to cards, and gave the rest of the ladies their share of Mr. Wickham's attentions. There could be no conversation in the noise of Mrs. Philips's supper party, but his manners recommended him to everybody. Whatever he said, was said well; and whatever he did, done gracefully. Elizabeth went away with her head full of him. She could think of nothing but of Mr. Wickham, and of what he had told her, all the way home; but there was not time for her even to mention his name as they went, for neither Lydia nor Mr. Collins were once silent. Lydia talked incessantly of lottery tickets, of the fish she had lost and the fish she had won; Mr. Collins, in describing the civility of Mr. and Mrs. Philips, protesting that he did not in the least regard his losses at whist, enumerating all the dishes at supper, and repeatedly fearing that he crouded his cousins, had more to say than he could well manage before the carriage stopped at Longbourn House.

விக்காம் நியாயமான விளக்கம் கொடுத்ததாக எலிசபெத் நினைத்தாள். இருவரும் தொடர்ந்து மிகவும் திருப்தியோடு உணவு உண்ணும்வரை பேசிக் கொண்டிருந்தனர். அச்சமயம் சீட்டாட்டம் முடிவடைந்ததால், மற்ற பெண்களுக்கு விக்காமுடன் பேச சந்தர்ப்பம் கிடைத்தது. திருமதி. பிலிப்ஸ் கொடுத்த விருந்தின்போது இருந்த இரைச்சலில் எந்த உரையாடலையும் தொடர முடியாமற் போனது. விக்காமின் நடத்தை எல்லோருக்கும் பிடித்திருந்தது. அவன் எது பேசினாலும் அதை நன்றாகப் பேசினான், எது செய்தாலும் அழகாகச் செய்தான். அவன் நினைவாகவே அவள் வீடு திரும்பினாள். விக்காமை பற்றியும், அவன் கூறியனவற்றையும் தவிர வேறெதையும் அவளால் நினைக்க முடியவில்லை. லிடியாவும், காலின்ஸும் அமைதியாக இல்லாததால் அவனுடைய பெயரைகூட ஒரு தடவை உச்சரிக்க முடியவில்லை. லிடியா தொடர்ந்து லாட்டரி டிக்கெட்டுகளைப் பற்றியும் தான் எவ்வளவு ஜெயித்தாள், எவ்வளவு தோற்றாள் என்பதைப் பற்றியும் பேசிக் கொண்டே வந்தாள். காலின்ஸ் தன் தோல்வியைப்பற்றி பெரிதாகக் கவலைப்படாமல் திரு. மற்றும் திருமதி. பிலிப்ஸின் உபசாரத்தைப்பற்றியும், விருந்தில் அளிக்கப்பட்ட உணவு வகைகளைப் பற்றியும் பேசிக் கொண்டே வந்தான். பேச வேண்டிய விஷயங்கள் நிறைய இருந்தன. ஆனால் அதற்குள் அவர்களது வண்டி லாங்பர்ன் இல்லத்தின்முன் வந்து நின்றது.