02.லைப் டிவைன்

XI. Delight of Existence : The Problem

Page No. 96 Para No. 11

11. ஆனந்தம் - கேள்வி

The primary origin of ethics is this recoil.

இப்படி ஒதுங்குவதே தர்மத்தின் முதல் ஆரம்பம்.

But this recoil itself is not ethics.

ஆரம்பம் இதுவானாலும், இதுவே தர்மமாகாது.

The fear of the deer for the tiger is a vital recoil.

புலியைக் கண்டு பயப்படும் மானின் உணர்ச்சி பின்னோக்கி ஓடுகிறது.

The rage of the strong creature against attack also is a vital recoil.

வலிய மிருகம் எதிரியைக் கண்டு கோபாவேசம் கொள்வதும் அதுவே.

It is a recoil of individual delight of existence.

வாழ்வின் ஆனந்தம் அதன் வழி சுருங்குகிறது.

It is a recoil from that which threatens it.

ஆபத்திலிருந்து சுருங்கி விலகும் பாணி அது.

Mentality progresses.

மனம் வளர்கிறது.

The recoil refines itself into repugnance, dislike and disapproval.

சுருக்கம் மறுப்பாகவும், வெறுப்பாகவும், பொறுக்க முடியாததாகவும் ஆகிறது.

We disapprove of what threatens and hurts us.

ஆபத்தை நாம் மறுக்கிறோம், அடிபடுவதை விலக்குகிறோம்.

We approve of what flatters and satisfies us.

சௌகரியமானதையும், சந்தோஷமானதையும் ஏற்கிறோம்.

They refine into the conception of good and evil to oneself.

அது நல்லது, கெட்டது என நம்முள் உருவம் பெறுகிறது.

It is considered good to others, other communities.

அதுவே பிறருக்கும், உலகுக்கும் நல்லது என நினைக்கிறோம்.

Finally it is approved of as general good.

முடிவாக அதை நல்லது எனத் தீர்மானம் செய்கிறோம்.

It is also considered a general disapproval of evil.

தீமையை மறுப்பதாக நாம் அறிகிறோம்.

There is a fundamental nature in all this.

இவற்றிற்கெல்லாம் அடிப்படையானது ஒன்றுண்டு.

It remains the same throughout.

ஆரம்பத்திலிருந்து முடிவுவரை அது மாறுவதில்லை.

Man desires self-expression.

மனிதன் தன்னை வெளிப்படுத்த விரும்புகிறான்.

He desires self-development.

தான் வளரப் பிரியப்படுகிறான்.

Thus the conscious-force of existence plays in him.

ஆத்ம சக்தி அவனுள் இங்ஙனம் செயல்படுகிறது.

It is its progress.

இது அதன் வளர்ச்சி.

That is man's fundamental delight.

இதுவே மனிதனுக்கு அடிப்படை ஆனந்தம்.

Something hurts that self-expression.

அவ்வானந்தத்திற்கு ஊறு செய்வதுண்டு.

It hurts the self-development too.

அது வளர்ச்சியையும் தடை செய்யும்.

It can stay the self-satisfaction of his progress.

மனிதனுடைய வளரும் திருப்தியைத் தடை செய்ய வல்லது அது.

All such things are evil for man.

அவையெல்லாம் தீமைகள் என்று மனிதன் கருதுகிறான்.

Whatever helps these, is good.

இவற்றிற்குத் துணை செய்வது நல்லது.

They may help, confirm, raise, aggrandise, ennoble.

உதவி செய்வது, உறுதிப்படுத்துவது, உயர்த்துவது, வலுப்படுத்துவது, உன்னதம் தருபவை நல்லவை.

What changes is his conception of good.

மனிதன் தன்னைப் பற்றி அறிவது மாறும்.

His conception of self-development may change.

தான் எப்படி வளர்வது என்பது மாறும்.

It may become higher and wider

மாற்றம் மேலும் மேலும் உயரும்.

It may exceed the limits of his personality.

வளர்ச்சி அவன் சுபாவத்தைக் கடக்கும்.

It may embrace others.

பிறரையும் அது தழுவும்.

Maybe it will embrace all in its scope.

உலகை முழுவதும் அது தழுவலாம்.

Page No.97, Para No.12

We can state it otherwise.

இதை வேறு வகையாகக் கூறலாம்.

Ethics is not the goal.

தர்மம் இலட்சியமில்லை.

Nor is it what is there from the beginning to the end.

தர்மம் ஆரம்பம் முதல் முடிவுவரை வருவதில்லை.

It is a stage in evolution.

தர்மம் பரிணாமத்தில் ஒரு பகுதிக்குரியது.

Sachchidananda tries to express itself.

சச்சிதானந்தம் தன்னை வெளிப்படுத்த முயல்கிறது.

It does so in the animal, in the man and even beyond man.

அது விலங்கிலும், மனிதனிலும், அவனைக் கடந்தும் வெளிப்படும்.

Sachchidananda is common to all the three stages.

மூன்று நிலைகட்கும் பொதுவானது சச்சிதானந்தம்.

To start with, this urge is unethical.

ஆரம்பத்தில் உள்ளது தர்மம் சம்பந்தப்படாதது.

It is infra ethical in the animal.

மிருகத்தின் வாழ்வு தர்மத்திற்குக் கீழ்ப்பட்டது.

In the intelligent animal, it is even anti-ethical.

அறிவுள்ள மிருகம் அதர்மமானது.

Anti-ethical permits us to hurt others.

அதர்மம் பிறருக்குத் தீங்கு செய்ய அனுமதிக்கும்.

We do so by doing to others what we disapprove of.

நமக்கு நாம் செய்யாததை, நாம் பிறருக்குச் செய்வதால் தீங்கு எழும்.

Thus, man is half-ethical.

எனவே மனிதனுக்கு முழு தர்மமில்லை.

Below it is infra-ethical.

கீழே தர்மத்திற்குக் கீழ்ப்பட்ட வாழ்வுளது.

Above it is supra-ethical.

மேலே தர்மம் தேவைப்படாத வாழ்வுளது.

Above there is no need of ethics

மேலே தர்மத்திற்கு வேலையில்லை.

The lower is a harmony.

கீழுள்ள வாழ்வுக்குச் சுமுகம் உண்டு.

It is based on inconscience.

அது ஜடமான சுமுகம்.

It is broken up by Life into individual discords.

வாழ்வு அதைப் பிரித்துப் பிணக்காக்குகிறது.

The higher is a harmony and universality.

மேலேயுள்ள வாழ்வு சுமுகமானது, பிரபஞ்சத்திற்குரியது.

It is based on conscient oneness.

அது ஆன்மீக ஒருமையுடையது

It is a oneness with all existences.

சகல ஜீவராசிகளுடனும் உள்ள ஒருமையது.

Ethical impulse is all important to humanity.

தர்மம் மனிதனுக்கு அவசியம்.

Humanity struggles out of the lower into the higher harmony

கீழிருந்து மேலேவர மனிதனுக்குத் தர்மம் அவசியம்.

For one who reaches the goal, ethics is unnecessary.

இலட்சியத்தை அடைந்தவனுக்குத் தர்மம் தேவையில்லை.

Maybe ethics is not possible above.

மேலே தர்மம் இருக்க முடியாது.

Ethics depends on good qualities.

தர்மத்திற்கு நல்ல குணங்கள் தேவை.

It needs even the opposite evil.

எதிரானவையும் தேவை.

Both will disappear above.

மேலே இரண்டும் மறையும்.

They will not be there for the final reconciliation.

முடிவான சுமுகத்தில் இரண்டும் இருக்கா.

Contd

தொடரும்...